Saçma sapan bir hayat, keyfi keder bir dünya yönetimi. Herkes bunu kabullenmiş ve güçlü olan kazanır...

           Hadi başlayım. Umut için, sevgi için, barış için…

           Onun için bunun için… ne kadar klişeleşti dimi. Kelimeler sözcükler bu hayatın güzelliğini ve bir o kadar çirkinliğini ifade edemediği zamandayız. Düşün bir anne iki çocuğunu köprüden Dicle sularına atabiliyor umarsızca….

           Düşün ki sevgi artık bir kelime. Düşün ki saygı artık bir kelime.

Düşünemiyorum artık. Düşünmek istemiyorum.

        Dalgın boş bir manzarada huzura varmak istiyorum. Ama olmuyor. Uykularım hep bu karanlıkların içinde. Hayat hep ayırıyor bizi. Din, dil, ırk, mezhep, renk, kabile, aşiret, siyaset……

Uzar gider bu böyle. Ayır babam ayır bitmiyor bu ayrılık….

         Zamanın birinde akıllının biri çekmiş iki tarla arasına bir duvar, burası benim demiş. İşte odur budur ayrılıyoruz hep. Ayrıla ayrıla bu zamana geldik. Bu sonsuz ayrılığın problemini ne matematik ne fizik ne de kimya çözemedi. Ekonomik verilerde çözemiyor. Astroloji ye ve fizikötesine kaldı işimiz.

Birde sosyal medya da ki beğenilere.

         Olmuyor.

   Geçen bir bebeği çıkardılar bombalanmış bir alandan. Açlıktan ölen elli bin den fazla çocuğu mezarlara koyarken gördüm televizyon da.

         Hadi başlayalım

         Başlamayacak isek gömün kendinizi

         Sonra yaşamaya devam edersiniz.

          Yaşamak ise bu…