1994 yapımı filmde kadınlar için bu şekilde  tabir ediliyor ve değişen modern çağda kadına algının nasıl ilkelleştiği üzerine atıfta bulunmaktadır. Kadınlar yüzyıllardır varlığını ispat etmeye çalışan bir varlık ne yazık ki, hitap şeklini bile değiştiremediği bir algı dünyasında  “Bayan değil Kadın” sloganıyla yer edinmeye çalıştı çoğu kez,  peki neden bayan değil de Kadın? Dilbilimsel açıdan ele alır isek Soğdca kelime köküne dayanan  Xatun/katun  “kraliçe" (orhun yazıtları 735)  ve  Kadun/Kadın “soylu sınıfa mensup kadın" (Dede korkut kitabı) şeklinde kaynaklar mevcut olup,  bilinenin aksine feminist bir söylem değildir. Bay ve Bayan kelimelerinin amacı ise cinsiyet belirtmeyen durumlarda hitap niteliğinde kullanılır. Kadının  bununla beraber bir çok ideolojik düşünceyle  de mücadelesi vardır. Toplumsal yapının süre gelen kadın için söylemleri ise düşündürücü.  
Peki Kadın nedir?  “ Namus mu!”  yoksa erkeklerin tatmin durağı mı?  Bir ihtiyaç, bir araç, temizlikçi, hizmet aracı veya  insanoğlu neslinin tükenmemesi için bir doğurgan aracı mı? Ataerkil toplumda erkeğin yönetimi ele aldığı kadının sadece itaat görevi olduğu düşüncesi kaçınılmaz bir gerçek, 
“ Kural böyle güzelim. Çeneni kapalı, bacaklarını açık tutacaksın!" ( Once were warriors 1994 filminden ).
 Kadına diretilen düşünce bu, erkekler hep böyle, kabullenmek zorundasın, susacaksın ve saygılı olacaksın.  Bunun yanında tahrik edici giyinmek ve davranmak yok  sana tecavüz edildiğinde  şikayette bulunamazsın çünkü, suç sende olur!

 Her gün  yeni bir habere uyanıyoruz küçük başlıklarla, bir kaç  saniye süren kadın cinayeti, boşanmış kocası; 
“Namusum”  dediği kadını öldürmüş.  Neden soruları eşliğinde günü sonlandırırız tabi, peki soruyorum namus denince akla sadece kadın mı gelir? Ve bu onun öldürülmesi için bir gerekçe teşkil ediyor mu? Bir hayatı sonlandırmak, namus kelimesi kabında çözülebilir mi?
Özgecan Aslan 'dan sonra yaklaşık 2000 kadın daha yitirilmiş, 15 günde 18 kadın;  artık günlere de bölüştüremiyoruz kadınlarımızı.  İsimler yitirildi, rakamlar konuşulur oldu.  Sayılardan ibaret değil, yitip giden hayatlar ve arkalarında bıraktıkları onlarca hayatlar, yetim bırakılmış nefesler bunlar. Birer rakamdan ibaret   değil!  
Dikkate alınan savunmalar  ise daha da  acı;
 “O saatte orda ne işi vardı.”  “tahrik oldum.”  “ öyle davetkar giyinmeseydi oda,  hakketti.” 
 Bu savunmalar bebekler için de geçerli mi peki, zira 16 aylık bebeğin masum gülüşünden  tahrik olmak yoktu lügatımızda.
 Gün  bitmeden Emine’nin “Ölmek istemiyorum”  çığlıkları tırmalıyor kulaklarımızı,  paslanmış vicdanlar titriyor; 3  gün sadece, ondan sonra oda unutuluyor ve akşama televizyon  da ne var acaba kaygısı sarıyor.  Sonrasında ise  hafif vicdan rahatlamak için; Kadında kadınlığını bilseydi, o kuyruk  sallamazsa erkek bir şey yapmaz gibi erkeği masumiyet pamuğuna yatırıp, kadını  sorgu kazığının merkezine oturturuz.   yemeğini tuzsuz yaptı diye öldürme  hakkı gördüğü, iyi halden,  tahrik olduğu için salındığı zamanlara nasıl oldu da denk geldik.  TDK,  kadın için “ev yönetim ve anne becerilerine sahip hizmetçi kadın” diye nitelemekte. 
Oysaki unutulan bir şey var.   Onlar,   bir zamanlar savaşçıydılar. Saka Türklerinin kadın hükümdarı Tomris Hatun ve onun Amazon diye anılan  kadınlardan oluşan   ordusu;  93 harbi sırasında Ruslara karşı Erzurum da direnişin sembolü  haline gelen Nene Hatun ve daha nice kahramanlık göstermiş  kadınlarımız.  TDK'nin tanımı aksine, Savaşçıydılar onlar.  Ruhları Asil  ve soylu birer savaşçı. 
Peki şimdinin ideolojisinde, kadın nedir?  Bir damla kanın, kadın için masumiyet göstergesi haline geldiği ve gelin olurken kırmızı kuşaklar bağlanıp bakirelik göstergeleri eşliğinde  şölenler ile kutlanıyor.  Zannımca kadın bu değildi.
 Kadın savaşçı  demekti, Kadın anne  demekti, Kadın özgürlük demekti,  tülbendini yere çaldığında savaşın bitmesi demekti.
Kadın dediğin özgürlük kokmalıydı,  toprak değil...