Farklı inanları tenzih ederek söylüyorum , yaşam şansımızın bir kerecik olması çok üzücü değil mi ?

Ölüm gerçeğinden çok beni düşündüren ,hüzüne sevkeden şey bu.

Bilince sahip olarak geçirdiğin yıl sayısı olsun olsun 40-50 , hadi 60 olsun.

Şimdi ,önemli olan süresi değil içine neler sığdırdığın aforizması ile gelen arkadaşlara ağız dolusu bir 'Hassiktir ! ' çekmek istiyorum ve devam ediyorum.

Ne kadar dolu yaşarsan yaşa, içinden gelenleri yapmak istersen iste, çok çabalasan dahi gerek hayat koşulları ,gerek mecburiyetler gerek sorumluluklar buna el vermez.

Şuna kaniyim ki , bir insana tüm olanakları sağlayıp bu ömrüde ne istersen yapabilirsin desen, o da ömrünü öyle geçirse , eminim ki son nefesinde yine ardında yapamadığı / yapmak isteyeceği şeyler olacaktır.

Peki bu doyumsuzluk yaradılıştan mıdır ? Yoksa hayatın sahip olduğu engin derinliklerden midir ?

Yani ne yapsa kanaat edip mutlu olmayanda mıdır sorun yoksa uçsuz ufuklarla göz kırpan yaşamda mıdır ?

Benim düşüncem belli.

Siz hangi taraftasınız ?