Mutlu günlere yetiştim, İnsanlar acılara rağmen gülümsüyorlardı
Yanlarından sessizce ayrılmak istedim ,
Zira gülmeyen bir ülkeden yola çıkmıştım
Kokum üzerlerine sinsin istemedim .

Bir uzun yola koyuldum 
baktım ki evvel zamana gitmişim
Tarlasını süren bir ihtiyar gördüm
Yüzü toprak gibiydi 
ama bakmaya doyamadım.
Herhalde başka bir ülkedeyim .
Çarşısına indim 
Kapısından girerken bir genç selam verdi 
Hakk’ın sofrasına buyrun dergaha buyrun 
Kafamı nereye çevirsem 
Gül yüzlü insanlar vardı
Utandım kendimden , tanımasınlar diye hızla kaçtım.

Yol beni İbrahim Aleyhisselam’ın diyarına götürdü .
Nemrut’u gördüm bir tepede .
Yaktığı ateşi 
çok uzaktan farkettim 
Işığı gözlerimi kamaştırdı.
Aşağı indim Ateş su odunlar balıkmış meğer
Nemrut’un acizliğine şahit oldum 
İbrahimin sahip olduğu güce sahip olmak istedim bir an.
Asi olduğum geldi aklıma utandım, Selam bile veremedim İbrahim Aleyhisselam’ın milletine yola koyuldum.

Yolda saçları örülü küçük bir kız ile karşılaştım
Kavminden kaçıyormuş 
Hüzün oturdu içime bir türlü soramadım
Ne isterler senin gibi dünya güzelinden
Kafamı çevirdiğimde çok uzaklaşmıştı 
Şehre doğru yöneldim 
Yollarındaki çakıl taşları ayağımı yaraladı 
Dikenle ve taşlarla dolu yolun sonunda nihayet 
Şehir kapısına varabildim  
iğrenç bir koku kapladı burnumu az daha dayanamıyordum
Bir ihtiyara selam verdim selamı bilmiyordu öylece yüzüme baktı 
Şehrin içi çöplük gibiydi gördüklerim insan mı diye kuşku duyar oldum.. 
Az bir vakit şehir de dolaştım tebessüm eden kimseyi göremedim mutluluk bu insanları terkedeli uzun zaman olmuş olmalı .

.

.

.

.....