Hikayeler mutsuz sonla biterse okunmaz ama hayatımızdan mutluluk bekleyense çok azdır.Belki de imtihanımız mutsuzlukla başlıyor.Yalnızca bir renk seçiyoruz ve o rengin peşinden dönmeksizin yürüyoruz.Yanımızdakilerin değişebileceğine inanmıyoruz ta ki onlar gidene kadar…

Daha sonra yanımızdakilerin bir figuran olduğunu ama yolun aynı olduğunu anlıyoruz.Ademoğlu akıllanmaz diyorlar ya işte o akıllanmama bir köprüde buluyor bizi belki tam düşerken belki de kalemimizle dert saçarken etrafa biri çıkıyor karşımıza kurtulduk sanıyoruz.Bir pencerenin kenarına oturup elimizde çayla neler yaptığımızı düşünüyoruz.Bir enkazın altında kalmışız meğer ama yaralanan yook ölen yok.Yalnızca zevkimiz ve eğlencelerimiz bizi esir almış dışarıya daima mutluyuz.Nasılsın diye sorulursa -İyiyiz ama kalbimiz sade bir enkaz, ayna karşısına geçmiş kara kara düşünür.Sen kimsin ve karşındaki kim?

-Devamı gelmeli mi???