..... İnsan çok âciz ve pek zayıftır dedik. Siz bakmayın insanın kendinden güçlü görünen mahlûkata hükmettiğine. Bir aslanı terbiye eden, bir filin üzerine binen veya bir ata boyun eğdiren, bir döğmeye bastıktan sonra nice kavimlerde kıyımlar meydana getiren, bir cümlede nice hayatları veya koskoca ülkeleri yerle bir eden, bir kibritten binlerce hektarlık ormanları yakan insan, küçücük bir mikrobun veya bakterinin karşısında aciz kalır. Bir sivrisineğe veya bir karıncaya söz geçiremez. Gök gürültüsünden titrer, bir gezegenin dünyaya yaklaşması karşısında dehşete kapılır. Bir salgın hastalık karşısında korkar, yola çıkarken bir kazaya kurban gitmekten endişe duyar. Hayatta tutunacağı ve emin olacağı bir yer bulamazsa veya yaşamını birine teslim etmezse düşüncesi normal yaşamda bile hayatı ona zehir eder.

            O halde insan hayata nasıl tutunacaktır. Her türlü korku endişeden emin olacağı o yeri o pınarı nerede bulacaktır. Maruz kaldığı musibetler karşısında nerede ve nasıl teselli arayacaktır. Musibetin vuku bulunduğu andaki hal’in durumu sabırdır diyor o insanlığın rehberi, zaten o andan sonra gelen anlar yani zamanlar, vücutta oluşan yaranın veya herhangi bir kazanın hafiflenmesi gibi musibetinde insanın duygularındaki veya hayatındaki tahribatların oluşmasını zamanla hafifletir ve zamanla belki de unutturabilir, hayatındaki o duyguyu, aslında bu suallerin cevabını, musîbete maruz kalanların o an’ki davranışlarından bulmak da mümkündür.