"Şair, sen üzüldükçe ve öldükçe yaşarsın" Faruk Nafiz Çamlıbel Ey şair! Hiçbir aşk vermedi sana, ayrılığın güzel tadını Sen onunla beslendin, onunla büyüdün Yokluklara, yalnızlıklara döktün en hisli dizelerini Hiçbir sevgili anmıyorsa defteri dürülmüş adını Şair! İşte sen o halde yaşadın, yazdın şiirlerini Sana göre değil sever iken sevilmek Sen en rezil ayrılıkları yaşamalısın Haddine mi, bir güzel sözü kendine bilmek Uzaktan izlemeli, ağlamalı ve yazmalısın Hani "sevgili bilsin diye değildi sevgiler" Şimdi uğraşıyorsun "Ey sevgili bil!" En kuytu köşelerde kalası o derin hisler Artık aleni! Bir adım öteye kabil Sen şairsen, onlar asla kavuşulmayacak kadar uzak Bir su gibi berrak ama sınırlar arasında ırak Elini asla tutamayacağın uzaktaki sevgili... Şair! Adın hala şair ise haddine mi? Ustan sana söyledi, hiç onu dinlemedin mi? "Şair, sen üzüldükçe ve öldükçe yaşarsın" Öyle ise üzül ve öl... Öl ki adın şair kalsın...