Sevgili okurlarım, çok saygı değer kardeşlerim, büyüklerim. Öncelikle her birinizi en büyük şükran ve muhabbetle selamlıyorum. 

Sevgili okurlarım,

23 Haziran Pazar günü tarihi bir seçimi geride bıraktık. Bu seçimden başarı ile çıkan Ekrem İmamoğlu'nu tebrik ediyor, başarılarının devamını diliyorum. Demokrasinin askıya alındığı, hukukun ve adaletin yok sayılarak, seçilmiş bir başkana yapılan haksız girişimi, milletçe el birliği ile bertaraf etmiş olduk. Yazımın başında hemen şunu belirtmeliyim ki, Binali Yıldırım'ın çok erken bir zamanda daha sonuçlar televizyon kanallarına verilmediği bir zamanda, seçimin sonucunu kabul edip, güzel bir konuşma ile Ekrem İmamoğlu'nu tebrik etmesi takdire şayan bir olaydır.

Kendisine tebrik ve şükranlarımı iletiyorum. Ama keşke bu yapılan jest ve centilmenlik örneği, seçimlerden öncede hem Binali Yıldırım hemde AKP kurmayları tarafından yapılsaydı. Her türlü iftira ve haksız ithamlarla Ekrem İmamoğlu'nu kamuoyu nezdinde küçük düşürme gayretine girmişlerdi, bildiğiniz üzere. Pontusçuluktan tutunda, Yunan iftirasına kadar. Valiye söylemediği ve montaj olan görüntüler  için günlerce ayağa kalkanların, Kılıçdaroğlu'na yumruk atan şahsı krallar gibi karşılaması zaten bu zihniyetin demokrasi anlayışını ve seçilmişlere ne kadar saygısının olduğunu göstermektedir !. Seçilmiş iki belediye başkanı olan Mansur Yavaş ve Ekrem İmamoğlu'na kayyum atanacağı iddiaları ve yetkilerinin kısıtlanacağı iddiaları konuşulurken, bu zihniyetin ne kadar demokrat olduğunu takdirinize bırakıyorum.

★★★

Binali Yıldırım meselesi çok konuşuldu. Bu seçim sonucu, Binali Yıldırım'ın başarısızlığı mı ? yoksa AKP'nin ve Erdoğan'ın başarısızlığı mı ?. Benim naçizane görüşüme göre, bu seçim sonucu üç tarafında başarısızlığı.

Zira Binali Yıldırım'ın siyasi geçmişine baktığımız zaman, demokrasiyle yani halkın oyu ile kazanmış olduğu bir başarı yok. Hep atanarak belli bir makama gelmiştir. Bu seçimde de almış olduğu netice halkın yine teveccühünü alamadığını gösteriyor. Buda kabul etmek gerekir ki, mutlak bir başarısızlıktır. Binali Yıldırım'ın bana göre siyasi hayatı son bulmuştur. Ancak Erdoğan yine bir yol bulur ve kardeşini bir göreve atar !

Aynı zaman da bu Erdoğan'ın da başarısızlığıdır. Zira, belirtmiş olduğum gibi geçmişinde hiç bir siyasi başarısı olmayan siyaseten yorulmuş bir adayı İstanbul'dan aday yapmak ve seçim kampanmasını karşı tarafı rencide ederek, her türlü kutuplaştırma ile yapmak, Erdoğan'ın başarısızlığıdır.

Yine bu başarısızlık AKP'nin de başarısızlığıdır. Bu seçim öncesinde, Binali Yıldırım'dan çok, AKP'li kurmaylar konuştu. Televizyonda, meydanlarda hep onları gördük. Yahu sizin adayınız Binali Yıldırım mı, yoksa tüm AKP camiası mı ?. Buda bana göre ciddi bir hataydı. İlaveten, AKP İstanbul il örgütünün çalışmalarındaki yetersizlikte bu başarısızlığı doğurmuştur. Yani bu seçim sonuçlarında AKP'nin komple bir başarısızlığı söz konusudur.

★★★

Ekrem İmamoğlu.. Kelimelerle anlatılamayacak kadar, önemli bir siyasetçi kazanmıştır Türkiye. SİYASETİN YÜKSELEN DEĞERİ EKREM İMAMOĞLU. Ben onu sizlere tek cümle ile açıklayabilirim

'' Muhafazakar bir aileden gelerek ve aynı düşünce yapısına sahip olarak, Kemalist bir partiden aday olarak, ülkedeki tüm farklı ideolojilerden  oy almayı başarabilmiş bir lider ''

Türk siyaset tarihinde, İstanbul seçimlerini en çok oyla kazanan lider olarak tarihe geçti. Tabii ki, kendisinin liderlik vasıfları, hitabet gücü ve halkıyla iç içe olmasının bu zaferde büyük payı var. Bunun yanı sıra Ekonomik sorunlar, EYT, Terörist ele başı Öcalan'ın  mektubunun ters tepmesi , AKP ve Erdoğan'ın hataları ile birlikte güç zehirlenmesi, Suriyeli mülteciler meselesi, İstanbul'daki rantın yandaşlara peşkeş çekilmesi ve daha sayabileceğimiz onlarca yan etken var. 

★★★

Ama bu sebeplerin hepsi birer yan etken. Asıl birinci etken, İmamoğlu'nun siyasi kabiliyeti ile beraber, ULUSÇU AKIMIN YÜKSELMESİ. Ben bu tezimi 3-4 yıldır söylüyorum. Seçimlerde yeni oy kullanmış genç seçmene baktığımız zaman bunların en az %80'nin, Atatürkçü ve Ulusçu ( Milliyetçi ) olduğunu görüyoruz. AKP farkına varmadan azınlık konumuna düştü bile. MHP zoraki bir şekilde yanlarında olmasa, esameleri bile okunmaz. Yıllar sonra bu yükselişin dahada belirgin bir şekilde ortaya çıkacağına hep birlikte şahit olacağız. Menderes 1957 yılındaki erken seçimde ciddi oy kaybetti, Demirel, Özal ve Erbakan keskin düşüşlerle oylarını kaybedip, siyaseten yok oldular. AKP'nin yolu da aynı yoldur.

Üstadım Uğur Mumcu'nun da dediği gibi '' Hangi iktidar din sömürüsüne dayanmış mutlaka yıkılmıştır. Her kim ki din sömürüsünü kullanır bir süre yararlı olur belki, ama sonunda mutlaka seçim sandığında yenilgiye uğrar. Halk affetmiyor, din sömürüsünü affetmiyor halk ''

Hepinizi saygı ve hürmetle selamlıyorum..

https://medyasiyasetarenasi.blogspot.com

:https://twitter.com/Yigit188189

https://www.facebook.com/yigit.karatoprak

www.instagram.com/ygt_k89

SENİN DEDİĞİNİ YAŞIYORUM

Deniz kenarında balık tutan genç adam tuttuğu balıkların fazlasını tekrar denize atıyordu. Bu durumu gören bir adam geldi ve sordu: - Neden balıkların tümünü almıyor bir kısmını denize atıyorsun? Balıkçı, “akşam yiyebileceğim kadarını alıyorum, geri kalanını sonraki günlere bırakıyorum. Fazla balığı ne yapacağım ki…” der. Aralarında şöyle bir diyalog geçer:

Adam(A): - Satarsın.

Balıkçı(B): - Satıp ne yapacağım?

A: Para kazanırsın.

B: Para kazanıp ne yapacağım?

A: Daha büyük bir sandal alır onunla tutmaya devam edersin.

B: Sonra?

A: Büyük bir balık ağı alır zengin olursun.

B: Sonra?

A: Dev bir filo kurar, ülkeye balık dağıtımı yaparsın.

B: Sonra?

A: Sonra uluslararası ticaretini yaparsın. Çok zengin olursun.

B: Sonra:

A: Sonra emekli olur küçük bir balıkçı köyünde emeklilik yaşarsın.

B: Zaten ben şimdi küçük bir balıkçı köyünde senin dediğini yaşıyorum.

Bu hikâyenin ontolojik temelleri oldukça sağlam. Günü kurtarma adına yaşanan şeylerin insanı daha gerçekçi kıldığı ve yetinmeciliği getirdiği ortadadır. Eğitsel değerlerin insani olmasının önemi de burada tebellür etmektedir. Yaşamın ilk aşamasında çocukların zihinlerini rekabetçi ve ticari ahlakla yetiştirmenin sıkıntılı tarafını hikâyedeki “Adam” sembolize eder. Ticari ahlakın para kazanmayı ve zengin olmayı kamçıladığı bir zihin yapısının toplumsallığı engelleyeceği varsayımı güç kazanır.

Durkheimcilik topluma fayda sağlayan değerlerin yükseltilişini ve yüceltilişini savunur. Rekabetçi ve ticari ahlakın ortaya koyacağı sonuç hedefin toplum olduğu ancak toplumun bir tür kazanç denizi olduğu edimidir. Bireysel hırsların toplumu ticarileştirdiği, toplumu bir tür materyalizmin oyuncağına dönüştürdüğü günümüzde insanın değersizleştirildiği görülmektedir. “Eskiden insanlar sevilir, eşyalar ise kullanılırdı. Gün geldi eşyalar sevilir, insanlar kullanılır oldu.”

DOĞALLIĞIN RAĞMINA YAPAYLIĞA RAĞBET

Sade ve tabii bir hayat, huzur ve selamet isteyenlerin en büyük sermayesidir. Sade olan zihinsel duruluğun baş faktörüdür. Günümüzde televizyon, bilgisayar, cep telefonları, akıllı telefonlar, tablet pcler görselliği aşırı vererek insanın hayal dünyasını fazlasıyla kirletiyor. Zihinsel kirlenme yaşayan insan da duru düşünmeyi yitiriyor ve düşünsel karmaşalarla dünyada bir tür determinist melankoliye kayıyor.

Devasa evlerimizi “bu da lazım olur” diyerek ya da “süslemelerle” görsel şölenin ötesinde görsel çöplüğe dönüştürüyoruz. Zihnimizin dağınıklığı evlerimizin içindeki kalabalıkla birleşince insan daha da tahammülsüzleşiyor. Bu tahammül noksanlığı sabır erkini öldürmeye yetiyor.

Göz; gördüğü her şeyi fotoğraflıyor. Gündelik hayatta gözümüzün gördüğü türlü gereksiz şeyler insanı yoruyor. Bu yorgunluk fıtri ve tabii olan insanın ruhsal yapısında sallantılar oluşturuyor. İnsan dünyanın sadeliğinde bulduğu doğallığı ve güzelliği kalabalık eşyalar arasında bulamıyor. Ona rağmen herkes ne yapıyorsa kendini herkesin peşine takma ve dünyada yalnızlanma korkusu yaşayan insan ontolojik gayesine aykırı davranıyor.

Bir analojiyle devam edelim: Çok aç bir insan açlığına makusen mütenasip kazanlar dolusu yemeği yiyebileceği zehabıyla yemek arar. Çok aç olan o adam bir tabak yemekle doyar ancak bir daha aç kalabileceği düşüncesiyle ikinci bir tabak yemeği yemeye çalışır ve elinden gelirse paket yapar, saklar ve bir sonraki öğünü garantilemeye çalışır.

İnsanımız teknoloji açlığı yaşamaktadır ve hiçbir şey insanı tatmin edememektedir. Çünkü emperyal ve rekabetçi dünyanın ortaya çıkardığı her bir teknolojik bulgu dönüşümsel ve normatif olarak kendini yenilediği için bugün aldığınız bir teknolojik alet çok geçmeden demode oluyor ve o aleti yenilemeyi düşünüyorsunuz. Hele akıllı telefonlarda ve tabletlerde bir de yazılım(software) sorunsalı var ki elinizdeki alete siz yetinmeci baksanız bile bir süre sonra yazılımını yükselten aplikasyonlar kullanım alanınızı daraltıyor. Yani çok boyutlu bir zorlamayla karşı karşıya kalıyorsunuz.

Teknolojinin toplumu esir ettiği 2012-2013 dünyası yetinmeciliği kaldıran teknolojik arayışların ve doyumsuzluğun bitmeyeceği alana savurması, mükemmelin bulunamayışı insanı düşünsel tembelliğin ve amorf bir davranışın zebunu kılmaya yetmektedir.

Demek ki bizim doğallığımızın yapısının genetik koduyla oynayan teknolojidir. İnsan doğallıktan yapaylığa doğru ırar. Betonlar arasına gömülen insan ne kadar doğallıktan uzaklaştıysa yapaylığa yelken açtıysa teknolojik çılgınlık insanın ruhunu ve aklını prangaya vuran bir işlev görmektedir.

Realizmden hızla ırayan insan sür-realizme kayıyor. “Nerde o eski bayramlar” diye kudemaya sitayişler dizen insan ruhunun mitolojik kırgınlıkları geri dönüşü olmayan bir noktaya savruluşunun yerindeliğini işe-vuruklaştırır.

Bunun farkında olan insan cemaatçil refleksle doğallığın rağmına yapaylığı tercih eder. Çünkü cemaatin dışında hareket etmek insanı toplumsal terslenmeye götürebilecektir ve buna insanın kırılgan yapısının reaksiyon göstermesi na-mümkündür. İnsan toplumsal bir varlıktır ve tekil yaşamaya alışık değildir.

Mümkünsüzlüğün ipince sırtında yürümeye çalışan insan yürüdüğü yoldaki güvensizliklerle yalpalayarak yaşamaya çalışmaktadır. Yürüdüğü yolun güvensizliği insanın kişilik yapısını da etkilemektedir. Lev Vigotsky’nin biyo-psiko-sosyo-kültürel varlık olan insanı tanımlayışındaki noksanlık, insanın değişken ve tatminsiz oluşu teknolojinin getirisi olarak tamamlanmaya çalışılırsa kadim dünya insanıyla günümüz insanı arasındaki ruhsal ayrışkayı net olarak verebilir.

facebook.com/bestbozk

facebook.com/thebestbozk

twitter.com/bestamibozkurt

Kendi çıkarları doğrultusunda hareket eden ve bu yolu kendisine şiar edinmiş bir topluluktan bahsedeceğim.Öyle ki, İtalyan tarihçilerine göre ‘’Acayip bir millet’’ olarak nitelenseler de Osmanlı toplumunda kendilerine ‘’Millet-i Sadıka’’ denmiştir.

   Ermeniler derebeylikler halinde yaşamışlar ve birbirlerine vatan hissiyle bağlı değillerdir.Aralarında siyasi bağlar yoktur ve yalnızca yaşadıkları derebeyliklere bağlıdırlar.Aralarında hiçbir politika yoktur.Ve kim daha güçlüyse onun yanında olmuşlardır.Değişik bir karaktere sahiptirler.

Osmanlı’nın Anadolu ve Balkanlarda egemenliği ile birlikte, özellikle İstanbul’un Fatih Sultan Mehmet tarafından alınması sonrası, Ermeniler için yeni bir sayfa açıldı. Osmanlı Devleti, 1461 yılından itibaren Ermenileri üç Gayrimüslim (Rum, Yahudi, Ermeni) milletten biri olarak kabul etmiştir. Osmanlı millet sisteminde, dini topluluklar olan Rum, Ermeni ve Yahudi cemaatlerine özerk statü verilmiştir. Bu toplulukların dini önderlikleri, kendi cemaatleri üzerinde siyasal, mali ve idari yönetim yetkilerine de sahiptiler. Osmanlı Devleti’nde, 19.yüzyıldaki modernleşme dönemlerine kadar bu cemaatlerin kendi örf ve adetlerine göre yaşaması için bir sistem kurulmuştu. Kamu güvenliği ve ceza hukuku alanları dışında, borç, evlilik, miras, ticaret, eğitim vb. konularda her cemaatin kendi kuralları, mahkemeleri, okulları, yargıçları vardı. Müslüman olmayan topluluklara mensup kişilerin geri hizmetler veya özel uzmanlık gerektiren meslekler (doktorluk, mimarlık, tercümanlık vb) dışında muharip asker olması yasaktı. Askerlikten muaf olmak isteyen gayrimüslimler “cizye” vergisi öderdi. Toprak sahibi Gayrimüslimler, Müslümanlardan farklı olarak “haraç” vergisi de öderdi.Ermeni Patrikhanesi, içerisinde ruhanilerin yanında sivillerin de yer aldığı, halkın katılımına açık bir yönetim organizasyonuna sahipti.  Zaman içinde kurumsallaşan bu mekanizma dini fonksiyonunun yanı sıra, Ermeni toplumsal yaşamının idari merkezi haline de geldi. Çalışmalarını sivil ve ruhanilerden oluşan bir kurul aracılığıyla gerçekleştiriyordu.Özellikle 18.yüzyıldan itibaren Avrupa’nın kapitalistleşmesi ile birlikte Osmanlı ile Batı arasındaki ticari ve ekonomik ilişkiler Gayrimüslimler tarafından sürdürüldü. Özellikle Doğu ve Akdeniz ticaretinde, İstanbul-İran-Asya hattında Ermeni tüccarlar çok etkindi. Osmanlı-İngiliz ticareti Ermeniler tarafından yürütülmekteydi.19.yüzyılda milliyetçilik hareketlerinin gelişmesi ile birlikte, Osmanlı millet sisteminde değişim zorunlu oldu. II. Mahmut zamanında başlayan modernleşme hareketleri sırasında milletlere bölünmüş bir Osmanlı toplumu yerine, aynı kurallara tabi Osmanlı vatandaşlığı sistemine geçildi. 1856 Islahat Fermanı ile birlikte dini liderlerin otoriteleri sınırlandırıldı, seküler bir modelin uygulanmasına başlandı. Bu tek tip vatandaşlık modeli her ne kadar ileri bir hareket olarak görünse de, cemaatlere mensup Gayrimüslimleri Osmanlı Devleti karşısında savunmasız bırakmıştır.Ermeni toplumunda “Amira” (emir) olarak adlandırılan ayrıcalıklı bir kesim Osmanlı sisteminde önemli rol oynamıştır. Amiralar, sahip oldukları zenginlik sayesinde saray ile çok yakın ilişkide olmuşlar, patriklerden bile güçlü hale gelmişlerdir. Devlet adına vergi toplayan, devlete borç vererek sarraflık yapan, orduya iaşe sağlayan, baruthane işleten, darphane eminliği, saray mimarlığı yapan Amiralar, devletin dış işlerinde ve bürokrasisinde de önemli görevler üstlendiler. Osmanlı’da ilk Ermeni bakan, 1866 yılında Postahane Nazırı olan Krikor Ağaton Efendi’dir. Daha sonra da pek çok devlet görevinde Ermeniler yer almıştır.

Bu derece yüceltilmiş bir toplum hatta ‘’Millet-i Sadıka’’ denilen toplum tarihinde de görüldüğü gibi yanlı gözükmesinde sakin kalamadı elbette.İki yüzlü bir çalışmaları olacaktı elbette..

Baskı koşulları altında Ermeniler arasında milliyetçilik akımları ve radikalizm hızla yayıldı. Milliyetçilik ideolojisinin taşıyıcı unsuru olarak öğretmen, doktor, avukat gibi meslek sahipleri, aydınlar, yazarlar önemli işlev gördü.

İlk Ermeni isyanları 1862 Zeytun, 1863 Erzurum ve Van direnişleridir. Ermeni ileri gelenlerin bu bölgedeki sorunları Ermeni Milli Meclisi aracılığı ile Osmanlı yönetimine iletme girişimleri de sonuç vermedi. Bunun üzerine 1870 ve 1880’li yılların başlarında ilk gizli Ermeni dernekleri (Miutyun Pirgutyun-Kurtuluş Birliği, 1872-Van; Baştbun Hayrentyas-Vatan Koruyucuları, 1881-Erzurum) kuruldu. İlk Ermeni siyasi partisi 1885’te Van’da kurulan Armenekan Partisidir. Daha sonra 1887’de Cenevre’de Hınçak Partisi, 1890’da Tiflis’te Taşnak Partisi kuruldu. Üç partinin de ortak hedefi Doğu Anadolu illerinde 1878 Berlin Kongresinde vaat edilen reformların gerçekleştirilmesi için mücadele etmekti. Armenekan Partisi’nin en kapsamlı faaliyeti, diğer partilerle birlikte 1896 Van ayaklanmasına katılmak oldu. Hınçak Partisi; bağımsızlığı ve Osmanlı, Rus, İran Ermenilerinin birleşmesini hedeflemekteydi. Taşnak Partisi ise asıl olarak Osmanlı Ermeni’lerinin demokratik siyasal ve ekonomik hakları ile ilgilenmekteydi.

Ve artık Osmanlı’nın güçsüzleştiğini anlayan Ermeniler her zaman yaptıkları gibi saf değiştiriyorlardı..

Osmanlı Devleti’nin güçsüzleştiği 19.yüzyılda önce Rusya sonra İngiltere ve diğer Batılı ülkeler Balkanlar’ daki hıristiyan halkları ve Anadolu’daki Ermenileri Osmanlı Devletine karşı tahrik ve teşvik etti. 93 Harbi denilen Türklerin yenilgisi ile biten 1877-1878 Türk-Rus Savaşından sonra Türkler, 500 yıldan beri oturdukları Rumeli topraklarından imha edilerek sökülüp atıldılar. Bu durum Ermenileri de harekete geçirdi. Ermeni patriği ve Ermeni ileri gelenleri Türk tebasından olmalarına rağmen Rus başkumandanı Grandük Nikola’yı tebriğe gittiler. Anadolu’da hiç bir yerde çoğunluk olmadıkları halde, kendilerine Ermenistan kurulmasını istediler Bu olmadı ama Ermeni adı ilk defa uluslararası bir antlaşmaya,yani 1878 Yeşilköy Türk-Rus Antlaşmasına girdi. Daha sonra İngiliz-Rus rekabeti ve diğer devletlerin yardımı ile Ermeni terör örgütleri kuruldu. Anadolu’nun çeşitli şehirlerinde Osmanlı Devletine karşı isyanlar başlatıldı.

Bu  denli yükselmiş bir topluluğun karşısına gerçek bir Türk gibi dikilen atalarımızın hem kendileri şehit olmuş, hem de Ermenileri öldürmüşlerdir.Şimdi soruyorum bu mu Ermeni Soykırım’ı?

Bizler Türk milleti olarak, birleştiğimizde, damarlarımızdan aldığımız asil kanla ve ilahımızdan aldığımız ruhani güçle bir darbe oluruz.O yüzden bizleri asla birleştirmek istemiyorlar.İsimlerine ne derseniz deyin; Ermeni deyin, soysuz deyin, Kafir deyin, ne derseniz deyin.Ama bir Müslüman-Türk  toplumunun damarlarına basarsanız, ne olursanız olun bunun bedelini ödemek zorunda kalırsınız.Ne demiş üstad: ‘’ Dava ölmez, bu dava Allah’ın davasıdır.Ezelde başlamış ve ebede dek devam edecektir.’’ Yani bir Ermeni’nin yapmaz, yapamaz dediğini son günlerde şahit olarak bir Türk’ün yaptığını görmek bizlere acı veriyor.Bizler köklü bir Türk-İslam Devleti’nin torunları olarak gelin birleşelim.Gelin kardeş olalım!

Osmanlı’nın güçlenmesi veya yıkılması için birtakım hareketlenmelerin başladığı dönemde, ortaya çıkan Jön Türkler, ilk başlarda muhalif sonradan ise iktidar gücü olan laik ve meşrutiyetçi kişilerdir.

Jön Türkler, 19. yüzyılın son çeyreğinde Osmanlı İmparatorluğu’nda dönemin padişahı II.Abdülhamid’i hedef almıştır. Jön Türkler, her ne kadar İmparatorluğun içinde bulunduğu kötü durumu, düzeltme gayesinde olduklarını belirtmişlerse de kendi aralarındaki fikir birliğini tam olarak kuramadıkları için bu gayelerinde başarılı olamamışlardır. Milliyetçilikten ziyade Osmanlıcılık kavramını savunmuş ve azınlık hakları üzerinde çalışmalarda bulunmuşlardır. Yeni Osmanlılar” ve “Genç Türkler” de denilen bu grup mensupları, Avrupalıların onlara verdikleri Fransızca “Jeunes Turcs” adıyla meşhur olmuşlardır. Bu tabir, genel olarak o yıllarda Avrupa’da politika, fikir ve edebiyat konularında aşırılık taraftarı gençleri ifade etmiştir.

Aydın bir toplumun önüne koyduğunuz engellerde, eğer o engelin arkasındaki olgunun ne ile sonuçlanacağını belirtmezseniz, engelsiz kaldığınızda o aydın kesimi kaybetmenize hatta kendinize muhalif bir toplum oluşmasına neden olacaktır.

Bizde Avrupalılaşma veya Batılılaşma hareketleri  Abdülaziz döneminde ‘Genç Osmanlılar’ ile ve peşinden Abdülhamid döneminde İttihat ve Terakki ile devam etmiştir.Nitekim bu Batılılaşma hareketlerine sırf padişaha muhalif olmak için katılanlar da vardı.Mehmet Akif Ersoy, ‘’Tek dişi kalmış canavar’’ olarak nitelediği Batı toplumuna, içeresinde bulunduğu İttihat ve Terakki Cemiyeti nedeniyle ittifak halinde olmuş ve bu akan sele o da engel olamamıştır.

Neticede Abdülhamid’i düşürmeye karar veren İttihat ve Terakki’yi, başlangıçta Tıbbıyeliler kurdu.Makedonyalı İbrahim Temo, Arapkirli Abdullah Cevdet, Diyarbakırlı İshak Sükuti, Kafkasyalı Mehmed Reşid ve Bakü’lü Hüseyinzâde Ali, Konyalı Hikmet Emin ve İsmail İbrahim isimli kurucuları vardır.Cemiyetin ilk ismi ‘İttihad-ı Osmani’ dir.

Abdullah Cevdet için bir parantez açmalı ki, kendisi meşhur din düşmanıdır. Dr. Duzi’nin ‘İslamiyet Tarihi’ isimli küfür eserini tercüme ederek birkaç bedbahtın intihar etmesine sebep olmuştur.Bu cemiyetin esasında her üyesi, yıllarca devam ettirdiği ‘‘İçtihat’’ isimli mecmuada yalnız İslam düşmanlığı yapmış ve pozitivizm(müspet akılcılık) mesleğine bağlılardır.

Bizlerin asıl vurgulaması gereken ve üzerinde uzun uzun düşünmemizi gerektirecek olan konu şudur: ‘’Ya hürriyet, ya ölüm!’’ nârâları…

Bir düşünelim, eğer bir dikta rejim olsaydı, o partiyi kuran ve muhalif olan her topluluk asılırdı.Demek ki dikta rejim söz konusu değil.Peki bu hürriyet hangi hürriyet öyleyse?  Avrupa ve Batılılaşma serumunun enjekte edilmesiyle değişen bir toplum olan Jön Türkler, daha fazla değişmek ve asıl soylarından utanmaya başladıklarından hürriyet nârâları atıyorlardı.Nitekim bu virüs tüm ülkeye yayıldığında kendileriyle aynı düşünen ve farklı bir rejimi ortaya koyan bir lider arıyorlardı…

Unutulmamalıdır ki, bir ağaç gibidir insan, köklerinden ne aldıysa o kadar güçlüdür.Dallarda değişme olabilir ancak kökten geleni asla unutmaması gerekir.

Şimdi zannetmeyelim ki son buldu bu Jön Türkler, asıl şimdi daha güçlü geliyorlar.Çünkü önceden arkalarına aldıkları tek bir ülke vardı:Fransa.Şimdi ise Türk-İslam devletini istemeyen herkes! Bakın sadece ülke demiyorum.Şimdi taraflara ve arkasındakilere iyi bakın ve tercihinizi yapın.

 Nasıl yani onlar Türk değil mi? Diyenleriniz olacaktır.Onlara cevabım şudur:

Bizler bin yıllık tarihimizde, ilk Türklerde,  vatanına zarar edeni öldürürdük.Türk-İslam devletiyken affetmezdik asla.Şimdi ise hiçbir şey yapamıyoruz.Çünkü ‘vatandaş’ dediğimiz olgu öyle basit bir olgu değildir!

Nasıl mı zararcı oldular?

Türkiye’nin karşısında olacağı ne varsa  orada oldular.İslamiyet’e gerici dediler.Devlet çalışanı oldular makamlarını beğenmediler.Öğrenci oldular kurumu beğenmediler.Şunu beğenmediler, onu beğenmediler… daha yüzlerce örneğiyle devam ettirebiliriz.Onlar Amerika’yı, İsrail’i, İngiltere’yi  üstün tuttular.İlimde gelişemeyiz dediler Devrim Arabaları’na izin vermediler.Uçak yapamayız dediler.Bir sağdan bir soldan dediler toplumun okumasına, eleştirmesine izin vermediler.Şimdi soruyorum bu insanlara nasıl katılalım? Nasıl ülkemizin gelişmesine izin vermeyelim? Aklımız almıyor…