Daha önceki yazılarımda da birçok kez değindim günümüz Dünyası’nda her şeyin temeli para ve bilgi. İnanalım yada inanmayalım isteyelim yada istemeyelim bunu kabullenmek zorundayız artık Türk milletinin de paranın ve bilginin gerçek güç olduğunun farkına varması gerekiyor.

Bu durumu ne kadar geç algılar ve kabul edersek geleceğimizden de o kadar kayıp yaşayacağız. Artık Dünya çok hızlı değişen ve ilerleyen bir yer 18.yy veya 19.yy gibi değil hiç bir şey, savaşlar kılıçla değil para ile yapılıyor işgaller bilgi ve parasal güç ile yapılıyor.

Şuan da neredeyse şimdiye kadar ki insanlık tarihinde edinilen bilgi belki de üstün bilgisayarlar ve devasa teleskoplar sayesinde günler yada haftalar içinde elde edilebiliyor.

Bu yüzdendir ki eğitim; bilgi ve parayı elde edebilmek için en önemli yol olarak karşımıza çıkıyor. Eğer biz her daim övündüğümüz genç nüfusumuzu güncel, teknolojiye ve günümüz dünyasının gerçeklerine uygun yetiştiremezsek önceden 100 yıl da kaybettiklerimiz belki de 1 aydan kısa bir sürede kaybedebiliriz.

Bu konuda en önemli misyon YÖK’e ait. Senelerdir tartışma ve seçim vaadi konusu olan YÖK’ün varlığı hiçbir zaman bilimsel konular ve projeler hakkında anılamadı maalesef, tabi ki bu sığ ve kısır tartışmalar üniversitelere oradan da akademisyenlere sıçradı.

YÖK’ün 2017-2018 yılı için yayınladığı verilere göre, Türkiye'de geçen yıl 151 bin 763 olan akademisyen sayısı bu yıl 158 bin 98 oldu. Akademisyenlerin 24 bin 640'ı profesör, 14 bin 456'sı doçent, 37 bin 520'si doktor öğretim üyesi, 35 bin 484'ü öğretim görevlisi, 45 bin 998'i araştırma görevlisi olarak çalışıyor. Akademisyenlerin 70 bin 235'i kadın, 87 bin 863'ü ise erkek öğretim üyelerinden oluşuyor. Üniversitelerde görev yapan kadın akademisyenlerin 7 bin 696'sını profesörler, 5 bin 611'ini doçentler, 15 bin 932'sini doktor öğretim üyeleri, 17 bin 806'sını öğretim görevlileri ve 23 bin 190'ını da araştırma görevlileri oluşturuyor. Erkek akademisyenlerin 16 bin 944'ü profesör, 8 bin 845'i doçent, 21 bin 588'i doktor öğretim üyesi, 17 bin 678'i öğretim görevlisi ve 22 bin 808'i ise araştırma görevlisi olarak hizmet veriyor.

Gördüğünüz gibi 158 bin 98 kişilik ekonomik açıdan gayet rahat bir akademisyen kadrosu var.

Peki ne yapmış bu kadro; 21 yılda 531889 yayın yapmış, atıf alınacak yani referans gösterilecek yayın oranı ise %9, yani bu veriler ile Dünya genelinde 20 inci sıradayız. 1996-2010 yılına kadar hızlı yükseliş gösteren yayın sayısı 2010 yılından sonra yavaşlamış olsa da artış göstermektedir. Fakat atıf yani referans gösterilecek yayın yüzdesinde ilk 32 ülke içerisinde sondan 3. Sıradayız. Bu ne demek derseniz;  yaptığımız onca yayın ‘Kalitesiz’ yada ‘İntihallerle dolu’ yani kopyala yapıştır yayınlar.

Sizce bu sürpriz yada bilinmeyen bir gerçek mi? ASLA!!

Örneğin; ilk 500 üniversite içerisinde Türkiye’den 1 üniversite bile yok, o övündüğümüz ODTÜ, Boğaziçi, İTÜ yoklar maalesef. Nasıl olsunlar ki?

Hitit Üniversitesi, On dokuz Mayıs Üniversitesi ve İstanbul Üniversitesinin yakın geçmişine baktığınız da akraba, eş dost ilişkilerini nasıl üniversiteleri sardığını, bilim üretmesi beklenen yerlerin nasıl köreltildiğine şahit olabilirsiniz.

Yabancı dil seviyeleri yerlerde, sanayi ve sektör bilgisinden yoksun hayatları 4 duvar odadan ibaret, egolar tavan, kendilerinde başka kimseye tenezzül etmeyen, kıymet görmelerine sebep isimlerinin önündeki unvanlar olan faydadan çok zarar olan sözüm ona hoca sürüleri mevcut aldıkları tüm unvanlar soyadları sayesinde olan sözde akademisyenler.

Hal böyle iken akademisyen kalitemiz yerlerde iken nasıl yükseköğretimde başarılı olabiliriz?

Devlet olarak Ar-Ge harcamaları arttırılmadan Üniversitelerde sadece oda işgal edip derse girip çıkmaktan çoğu zamanda asistanlarını derse sokan isimlerinin önündeki unvan dışında hiçbir vasfı olmayan insanların bu kurumlardan temizlenmesi gerekmektedir.

Artık, YÖK’ün varlığını sorgulamaktan vazgeçip işlevselliğini ve yetkilerini sorgulamanın vakti gelmedi mi sizce de?

KİMİLERİ DERLER Kİ, İngilizceDE 2. TEKİL ŞAHIS YOK, KİMİLERİ DE 2. ÇOĞUL ŞAHIS YOK DERLER You HEM SEN HEM SİZ DEMEK, Ben VAR Biz DE VAR, FAKAT ADAMLAR Sen Siz DİYE AYRIM YAPMAMIŞLAR, AYRIM YOK, TürkçeDEDE BİLİNDİĞİ GİBİ TEKİL 2. ŞAHISA Siz DİYE HİTAP ETMEK KİBARLIKTIR.

      Yukardaki önbilgiden sonra, Tiranizmi daha anlayabilirler. Türkiyede, birisine ''Sen'' diye hitap edildiği zaman, neden  bana ''Sen'' diyorsun diyenlerle karşılaşanlar olmuşlardır. ''Sen'' denilmeyi bile istemeyen kişiler varken, bazı insanları ''Sen''leştirenler ölümlerine dahi sebep olanlara nasıl sessiz kalınabilir, bunlara sessiz kalanlar Tiranist değilseler nedirler!? 

Tiranizm. İngilizcede Human insan demek, Humanizm diye tanımlanmıştır ve bu Humanizm bir akım olmuştur. Yine İngilizcede Tiran Zulüm demektir, ve Tiranizm diye tanımlandığı bilgisine rastlamadım. Neden? Çünkü Human güzel bir kelimedir, İnsan demektir, Humanistde İnsancıl demek oluyor. Kendilerine Hümanist denilmesini tabi ki herkes ister. Kendilerine Tiranist denilmesini ise kimse istemez, Tiranist olanlar dahi kendilerine Humanist  denilmesini isterler ama Tiranist denilmesini istemezler. Humanist insana değer veren demektir. Peki Türkiyede insanın hayatı değeri kaç kuruş!? Humanistler neredeler!? Hayvan Hakları Günü bile ilan edilen bu ülkede birkaç gün önce İnsan Hakları Günü kutladılar. Hiç önemi olmayan günler dahi reklam yapıldığı halde, herkes bildiği halde, İnsan Hakları Gününün 10 Aralık olduğundan çoğu kişilerin haberleri dahi yok. Gülşah Öğretmen, ''Can güvenliğim yok.'' diye savcılığa dilekçe vermesine rağmen, Valiye çıkmasına rağmen Vali yardımcısının ''Ölüm Allahın emri, en fazla öleceksin.'' dediğine dair arkasında yazılı dilekçe ve vasiyet bırakarak  öldürüldü. Şarkıcı Bergenin yüzüne kezzap dökerek kör olmasına neden olduğu halde  ruh hastası kocasını ne tımarhaneye kitlediler, ne de hapsettiler ya da birkaç ay cezayla serbest bırakıldı, serbest bırakan yetkililer aylar sonra ise bu ruh hastasının Şarkıcı Bergeni öldürmesine sebep oldular. Yine birkaç yıl hapis yattı serbest kaldı, ve hayatını Almanyada yaşamaya devam eden bu ruh hastasının yine ruh hastası ya da deli raporu yoktu. Bu yıl 4 çocuğa taciz suçundan tutuklanan bu adamı yine serbest bırakacaklar, insan öldürdüğü halde serbest bırakanlar yine bırakacaklar.

Başka bir örnek: Şarkıcı Bayhan Gürhan amcasının oğlunu öldürdüğü için 2 yıl hapis yattıktan sonra, ve çıktıktan sonra şarkıcı oldu ve hayatını yaşıyor. Bu örnekteki kişilerle bir sorunum yok, çünkü bu örnekteki kişiler en meşhur olanları, adını unuttum, Googleye ''şarkıcı amcasının oğlunu öldürdü'' yazdım ilk sırada çıktı, yüzlerce binlerce olaylar var böyle, onun için bu en bilinenleri örnek verdim ki, çoğu kişi bunları dahi bilmezler. Bu açıklamalardan sonra soruyu sormak ve cevabını vermek mümkündür.

Neden böyle? Neden Türkiye 70 yıldır AİHMne zulüm tazminatları ödemede Dünya Lideri? Neden öldürülen ölüyor ve öldüren hayatını yaşıyor? Neden öldürülüyorlar? Neden öldürüyorlar? Mlletvekili, Bakan vs tanıdıkları mı var da bu kadar kolay kurtuluyorlar? Milletvekili Bakan vs tanıdıkları mı var da Türkiye AİHMne 70 yıldır zulüm tazminatları ödemede Dünya Lideri oldu?

Adalet ismini alarak çeyrek asırdır bu ülkenin başında olan partiye rağmen,

Partinin kurucusu ve başında olan kişinin Mehdi olduğuna inanılmasına rağmen,

Din adına Ateistlerden Alevilerden dahi kattrilyonlarca vergi alınmasına rağmen,

Müslümanız diye iddaa etmelerine rağmen,

Ülkedeki 90000 camiye rağmen

Yüzbinlerce din görevlisine rağmen bu ülke neden Adalette Dünya Lideri değil de, zulüm de Dünya Lideri? Sorular bunlar, Cevap:

SEN ve SİZ FARKI açıklaması, biz biziz, bizi biz yapan siz de sizsiniz, sizler Milletvekilleri Bakanlar vs, konu siz olunca sizden de olanlar öldürmek dahil her türlü zulmu yapabilirler, Sizden olmayan ''Sen''lere her türlü zulüm mübah, nasıl olsa zulüm tazminatlarını da AİHMne milletin parasından ödüyoruz, cebimizden para çıktığı yok, ya da hapis edildiğimiz idam edildiğimiz vs durumlar yok, bu şekil yola devam. Cevap bu mu? Yoksa başka bir cevap mı?

Cevaplanması lazım ki, sorun çözülsün amaç bu.

Bu makalemde, Türkiye'nin AİHM'ne 70 yıldır tazminat ödemede lider, ilk sıralarda olmasının ve neden gerek ekonomide gerek hukuk da adalette, gerek bilimde vs geri kalan ülkelerin başında geldiğini analiz etmeye ve sizlere anlatmaya çalıştım. İlim anlamak/anlatmak bütün insanlığa farzdır(Tevbe - 122)  çünkü din, hristiyanların, yahudilerin, budistlerin vs non-teist dinlerde, ateistlerde dahil doğru dürüst olan bütün insanlığın dinidir(Beyyine - 5)                                                                                             Okuyanlara, anlayanlara/anlatanlara teşekkürler.

Cumhuriyet tarihimiz boyunca ilk defa Türk ordusunun kendi sınırlarının dışına yaptığı Kıbrıs çıkartması durduk yere gerçekleşmedi. Kıbrıs’ta Rumlar Müslümanlara büyük zulümler yapıyorlardı. Müslüman Türkler, “Mücahitler” olarak direnişe geçmişlerdi ancak Kıbrıs’taki Rumlar Yunanistan’ın desteğiyle ağır silahlarla köy ve şehirlere saldırıyorlardı. Kıbrıs Müslümanları Türkiye’den yardım istedilerse de o zamana kadar herhangi bir adım atılmadı. İnönü’nün Başbakan olduğu dönemde Kıbrıs’a askeri müdahale için izin çıkmasına rağmen herhangi bir girişimde bulunulmadı. Batı ülkeleri Türkiye’yi ağır kıskaca almışlardı. İnönü’den sonra sakallı hacı takkeli amcaların oyuyla iktidara gelen İslamköy’lü Süleyman Demirel tek başına iktidarda olduğu halde Kıbrıs için herhangi bir şey yapmadı. Hükümette Erbakan’ın olması Siyonizm ve onların bilumum piyonlarının işine gelmeyeceği için bunlara yol verildi. Erbakan Nihat Erim gibi, “Biz İsmet İnönü ekolünden yetişmiş kimseleriz, İsmet Paşa sağlığında bize, Amerika'dan yazılı muvafakat gelmedikçe sakın çıkartma yapmayın diye tembih etmişti. Bu itibarla çıkartmayı tasvip edemem” demedi. Aksine Erbakan her defasında taklitçilere tam da milletimize yakışan büyük bir onurla dedi ki: “Bana ne Amerika’dan! Bana ne Amerika’dan!”

Ecevit Batılı güçleri karşısına almak istememiştir. Onların ortayı bulması beklentisi zaman kaybı nedenidir. Erbakan ise hiçbir Batılı gücün Kıbrıs’taki zulmü durdurmayacağını ve tek çözümün Türk Silahlı Kuvvetleri olduğunu savunmuştur. Buna rağmen Ecevit İngiltere’ye görüşmelere gitmişti. Onlara gerek olmadığını söyleyen Erbakan onu durduramamıştı. Sonra o da Erbakan’ın çıkartma emri verdiğini duyunca anladı ki Erbakan’ı da durdurmak kolay değildi…

Ecevit acilen Bakanlar Kurulunu toplantıya çağırdı. Erbakan’ın Başbakan’a vekâlet ettiği sürede çıkartma emri vermesi üzerine Ecevit’in hükümet bozulana kadar bir daha yurtdışına çıkmaya adeta yüzü olmadı ve Erbakan’a daha da Başbakanlık vekâletini vermedi. Ok yaydan çıktığı ve ordumuz gerekli bütün hazırlıkları yaptığı için Bakanlar Kurulu kararının alınmasına razı oldu. Dönemin Adalet Partisi Genel Başkanı Süleyman Demirel ise hala “Bu bir maceradır. Katılmamız söz konusu değildir” demeye devam ediyordu. Ne kadar sıradan bir ifade… Tam da ecnebilerin istediği gibi…

Türk Silahlı Kuvvetleri çıkartmanın başından beri büyük bir hızla ilerleyerek Rumları yenilgiye uğrattı. Aynı gün gece yarısında Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi ateşkes kararı aldı. Ecevit, Bakanlar Kurulunu olağanüstü acil toplantıya çağırdı. Ecevit’in Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin kararını yerine getirerek şirin görünme peşindeydi. Bakanlar Kurulunu topladı. Toplantıda MSP tarafı harekâtın her şeye rağmen devam etmesini savunurken Ecevit ve Bakanları askerin hemen durmasını istediler. Ecevit, “Sayın Erbakan, her mühim işte senin dediğin oldu. Bu kez de benim dediğim olsun, ne olur hemen Kıbrıs’ta ateşkes kararı alalım. Ben Sancar Paşa ile de konuştum. Talebimi kabul et. Sayın Erbakan, Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi olay hakkında ateşkes kararı aldı. Biz üye sıfatıyla bu karara uymak zorundayız.”

Başbakan Yardımcısı Prof. Dr. Necmettin Erbakan, “Ateşkes ne demek? Biz bundan çok daha büyük işler başarmış bir milletin mensuplarıyız. Benimle istişare etmeden Sancar Paşa'ya ateş keseceğimizi nasıl söylersiniz? Bu hükümet ortak bir hükümettir. Bizden izin almadan ateş keseceğiz diyemezsiniz. Sayın Ecevit, neden Güvenlik Konseyi'nin kararına uymak zorunda olalım? Şu beğenmediğimiz İsrail, Birleşmiş Milletlerin 100’e yakın kararına uymadı da ne oldu? Biz o kadar yok muyuz? Kesinlikle böyle şey olmaz. Harekât devam edecektir.”

Rumlar, Türkiye’nin 1963 ve 1967’deki gibi Ada’ya müdahale edemeyeceğini düşündüklerinden başlangıçta etkili müdahale edememiş, akşama doğru karşı harekâta başlamışlardı. Rumların karşı taarruzu 20 Temmuz akşamından 21 Temmuz sabahına kadar sürdü. Fakat Türk kuvvetleri mevzilerini korumayı başardılar. Ertesi gün tekrar ilerlemeye devam eden 4. Paraşüt Taburu, Rum birlikleri tarafından saldırıya uğrayan Kıbrıs Türk Alayı ile birleşerek Lefkoşa Havalimanı ve Kaymaklı bölgesine taarruz etti. 2. ve 3. Türk Komando Taburları da Zeytinli istikametinde ilerlediler. 22 Temmuz’da 3. Paraşüt Taburu’nun taarruzu sonucu, Deliktepe’nin ele geçirilmesiyle, Türk birlikleri Girne’ye girdikten sonra Lefkoşa’ya yöneldiler. Ateşkes başlamadan Girne-Lefkoşa hattı birleşti. Erbakan’ın muhalefetine rağmen Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin 353 sayılı kararının 5. maddesi gereği 22 Temmuz 1974 tarihinde ateşkes ilan edildi. Erbakan’ın Ada’nın tamamını istemesi Ecevit’i daha da kaygılandırıyordu. Ecevit Kıbrıs’ı istemediğinden değil, BM’yi karşısına almayı göze alamadığından çekimserdi. Türk Silahlı Kuvvetleri’nin bu müdahalesinin sonucunda Yunanistan’daki cunta idaresi ve Kıbrıs Cumhuriyeti’ndeki Nikos Sampson Hükümeti yıkıldı.

Savaştan çok sonra Yunanistan’da darbecilerle hesaplaşan Yunan yargısı Türkiye’nin bu harekâtının haklılığını kendilerince sergiledi. Yunan Temyiz Mahkemesi cuntacılar hakkındaki dava sonunda 21 Mart 1979 günü 2558/79 sayılı şu kararı verdi: “Zürih ve Londra antlaşmalarına göre Kıbrıs’a yapılan Türk askeri müdahalesi yasaldır. Türkiye, yükümlülüklerini yerine getirme hakkı olan garantör devletlerden biridir. Esas suçlular darbeyi hazırlayan ve icra eden ve bu suretle de bu müdahalenin koşullarını hazırlayan Yunan subaylarıdır.”

Kıbrıs Barış Harekâtı sonunda Türk Silahlı Kuvvetleri 415 Kara, 65 Deniz, 5 Hava, 13 Jandarma olmak üzere toplam: 498 şehit ve 1.200 yaralı verdi. Kıbrıs Türk tarafının ise 70 mücahit ve 270 sivil şehit, 1000 yaralısı vardı. Kıbrıs Türkleri genel olarak 1672 şehit ve binlerce yaralı verdiler. Rumlar ve Yunanlılar ise 4 binden fazla ölü ve 12.000 yaralı vermişti. Savaşın dışında olmasına rağmen BM Barış Gücü askerlerinin 3 Avusturyalı askeri öldü, 24 Avusturyalı, 17 Finlandiyalı, 4 İngiliz ve 3 Kanadalı askeri yaralandı. 1975’te Kıbrıs Türk Federe Devleti, 15 Kasım 1983’te ise Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti kuruldu.

Ecevit’e göre müdahale İngiltere’yle birlikte yapılmalıydı. Erbakan’a göre ise garantör devlet olduğumuzdan İngiltere’ye teklif yapılsa bile teklifimize müspet cevap vermemesi durumunda Kıbrıs’taki katliam daha uzun süre devam etmeden ve Sampson duruma hâkim olup müdahalemize karşı daha güçlü bir direniş göstermesine zemin hazırlamadan bir an önce harekâtın geciktirilmeden başlatılması ve zulmün durdurulması gerekiyordu. Ecevit, Hasan Esat Işık ve Oğuzhan Asiltürk İngiltere’ye uğurlandıktan sonra Başbakan Vekili olarak Erbakan Genelkurmay Başkanı ve Kuvvet Komutanlarıyla havaalanında adeta bir adeta “fırsat toplantısı” yaptı. Erbakan gecikmenin mahzurlarına dikkat çekerek, komutanların askeri harekât hazırlıklarını derhal başlatmaları gerektiğini söyledi. Birliklerin yerlerinden getirilip çıkarma gemilerine bindirilmesi için Hükümet emrine ihtiyaç olduğunu söylemeleri üzerine de kendilerine resmen bu emri verdi. Erbakan Hoca tam bu aşamada şunu düşündüğünü söylüyordu: “Şayet hükümet ortağımızı ikna edemezsek müdahale yapılmadan önce birlikleri geri döndürecek zamanımız olacaktı. Şayet mutabık kalırsak Sayın Ecevit'in geldiği akşamın, sabahında birliklerimiz Girne önünde bulunacaklar ve hareket geç kalmamış olacaktı. Böylece Harekât bizim ve komutanların uygun gördüğümüz şekilde başarılmış oldu.”

Orgeneral Kenan Evren bu konuda şu katkıyı yaptı: “Koalisyon kanadı Milli Selamet Partisi, Kıbrıs’ta ele geçirilen topraklardan bir karışının bile verilmesine razı olmuyor, sanki ulaşılan hedef, kazanılan araziyi kendisi kararlaştırmış gibi ‘kanla alınan toprak verilmez’ diyerek bütün görüşmeleri baltalıyordu. Hâlbuki ele geçirilen topraklar esasında kararlaştırılandan fazla idi. Sebebi de yapılacak müzakerelerde bu fazlalıklar bir taviz olarak verilebilecekti. Fakat Erbakan, her müzakereyi neticesiz bırakıyordu.”

Erbakan’ın hep geri plandaymış gibi gösterilmesi hem haksızlık hem de ayıptır. Madem bu zaferin fatihi Ecevit idi 74’te Makarios’a karşı darbeden sonra Ecevit garantör devlet olarak neden İngiltere’ye gitmek istedi? Neden bir şekilde onlardan icazet istedi? Biz garantör değil miyiz? Bizim itibarımız ne olacak? Erbakan, “İngilizler zaten çıkarmaya izin vermez” diyor ve izin beklentisine karşı çıkıyordu. Ama Ecevit yine de gitti. Gitti de ne oldu? İngilizleri şımarttı… Kendilerini bir şey sandılar… O bir şey olurken biz ne oluyorduk? Bir hiç…

Kara harekâtına Erbakan Hocanın katkıları tutanaklarla sabittir. Harekâta 1974 yılının 17 Temmuz’unda öğleden sonra saat 17’de karar veren Erbakan bu zaferin başrolünü oynadı.

Özetle: 15 Temmuz günü Milli Güvenlik Kurulu (MGK) “Darbe olur veya olmaz” düşüncesiyle toplandı. O dönemin Cumhurbaşkanı Fahri Korutürk, Başbakanı Bülent Ecevit, bütün bakanlar ve Necmettin Erbakan da kurulda toplantı halindeydi. Yapılan kurul toplantısında 4 sonuçlu bir karar alındı. Bu aşamaların en sonuncusunu ise “harekâtın yapılması” fikri oluşturuyordu. Harekât bundan önceki üç maddenin gerçekleşmeme durumunda devreye sokulacaktı. Hazırlık evrelerinin oluşturulması için karar alındı. 16 Temmuz’da Bolu’daki birlik aşağı bölgelere doğru harekât ettirildi. Bolu Birliği 3 buçuk günde Ada’ya indirildi. 19 Temmuz akşamı üzeri Mersin’e ulaştı. 17 Temmuz 1974 günü Ecevit İngilizlerle özel durumları görüşmek ve sözüm ona ziyaret için İngiltere’ye gidecekti. Saat 15.30’da Etimesgut’tan kalkan uçakla İngiltere’ye hareket etti. Ecevit’in yurt dışına çıkmasının hemen ardından Necmettin Erbakan, Başbakan vekili olarak Semih Sancar’a harekât için düğmeye basan yazılı bir talimat verdi. Antakya’da yer alan Amfibik birliğe17.30’da talimat verildi. Bu talimata göre çıkartma 20 Temmuz’da gerçekleştirilecekti. Böylece karaya ilk ayak basan bütün dalgıçlar ve ekibiyle Amfibik birlik oldu. Yani en seçkin askerlerden oluşan denizci ve karacılar ilk çıkarmayı gerçekleştirdiler. Ecevit, İngiltere’ye gitmeden önce Erbakan Hoca tarafından çok uyarıldı: “İngiltere’ye boşuna gitme bu Batı ülkeleri ile iş yapılmaz” diye. Hoca o kadar temkinliydi ki Ecevit’in ağzından harekâtla ilgili İngiltere’de herhangi yanlış bir kelime çıkmasın diye beraberinde en güvendiği yardımcılarından Oğuzhan Asiltürk’ü görevlendirdi. Ecevit orada bile rahat değildi…

Kıbrıs Zaferi sadece coğrafi, tarihi ve stratejik açıdan değil manevi açıdan da çok onurlu bir mesajdı. Çünkü 200 yıldır sürekli toprak kaybeden İslam coğrafyamız 200 yıl aradan sonra nihayet yeniden ilk defa toprak kazanmıştı. Bütün dünya genelinde ilk defa Doğu, Batı’dan Kıbrıs zaferiyle toprak almış oldu. Bu durum bütün İslam dünyasında büyük heyecana sebep oldu. Bu zaferle Kıbrıs Türklerinin can güvenlikleri, hak ve hürriyetleri korunmuş oldu. Kıbrıslı Rumlar ve Yunanlılar da gerekli dersi almış oldular. Aynı zamanda bir gazeteci kimliği de olan Ecevit, arkasındaki meslektaşları sayesinde medya desteği alarak pohpohlandı, Ecevit’in zaferi olarak kutlandı. Onu “Kıbrıs Fatihi” ilan ettiler. Oysa ona kalsa böyle bir harekât asla başlamayacaktı. İşin içine İngiliz çakalları girecekti. Beki Kıbrıs’ın tamamı elden çıkacaktı. Baştan beri Erbakan’ı dinleselerdi bütün Kıbrıs bizimdi…

Ecevit kesinlikle Kıbrıs Fatih’i değildir; “asıl Kıbrıs fatihi Erbakan’dır” diyeceğim ama Kıbrıs Fatih’liği dahi Erbakan’a az gelir… Çünkü Erbakan sadece Kıbrıslı mazlumların değil, bütün “dünya mazlumlarının” hatta “tüm insanlığın” kurtuluşunu hedeflemiş evrensel bir liderdi… “Erbakan için Kıbrıs ne ki” diye düşünürken elbette Kıbrıs’ı küçük gördüğüm yok; o bizim “büyük yavru vatanımız”dır; ancak Erbakan farlarını bütün dünya insanlığına yakmış bir liderdi diye böyle dedim…

Bakılabilecek Kaynaklar: “32. Gün” Mehmet Ali Birand, Ağustos 1990 röportajı. Ayrıca İngiltere’de Arapça yayınlanan Eş-Şarku’l Evsat Gazetesi röportajı, 3822-23-24 no’lu sayıları. Ayrıca TV 5’te Mustafa Kurdaş ile 25.03.2004 tarihli röportaj. Ayrıca Mustafa Uzun, “Baharın İlk Çiçeği”, Ravza Yayınları, 2017; “Kenan Evren’in Anıları”, 168. sayfa.

http://www.bizimyaka.com/yazar-91251-Erbakan-icin-Kibris-ne-ki-1

http://www.bizimyaka.com/yazar-91388-Erbakan-icin-Kibris-ne-ki-2

Gerçek ki Akp'nin yönettiği Türkiye; gerçek Türkiye değil Akp Türkiyesi'dir çünkü gerçek Türkiye Atatürkçülük, demokrasi, laiklik, Türkçe, 'Yurtda barış, dünyada barış', 'Ne mutlu Türküm diyene', 'Andımız', bilimsellik, Osmanlı karşıtlığı, ulusallık, devletçilik gibi özellikler üzerine kuruludur.

Ortada ki Akp'nin Atatürkçülüğe, demokrasiye, laikliğe, bilimselliğe ve Türkçeye karşıt hali hem onu hem onu Türkiye devleti'ni hem Türkiye içinde hem de dünyada zora sokmakta görünmekte.

Akp'nin İhvan'cı özelliği ya da yapısı ya da hali ya da tercihi hem Akp'yi hem de Türkiye devleti'ni dünyada zor düşürecek bir hal almakta.

İhvancılık hem Mısır ile hem de Abd ile hem de Ab ile ters olmaya neden oluyor.

İhvan yani eski adı ile Müslüman kardeşler adlı, sözde İslamcı, sözde dinli yasadışı örgüt; ve Mısır'ın devlet başkanı Enver Sedat'ı öldürmüş bir örgüt.

Yani Akp'nin böyle bir örgüt ile neden yandaş olmak istiyor, anlamak zor. Sonra da 'Teröre karşı birlikte mücadele edelim, benim terör örgütüm iyi-senin terör örgütün kötü anlayışı yanlış' anlayışını da anlamak zor.

Suudi Arabistan; hem Abd yanlısı hem de Fıransa(Fransa) devlet başkanı ile G-20'deki kankalığına bakılırsa Ab yanlısı. Suudi Arabistan da, Abd de, Ab de İhvan'a karşı ve tuhaf ki Pkk yanlısı. Yani anlaşılan ki birileri Türkiye'ye karşı olmayı teröristlik saymıyor; belki de bunun temel nedeni Atatürk, demokrasi, laiklik karşıtı ve Osmanlı yandaşı Akp'dir? Yani bu nedenle ki Türkiye'nin de, Akp'nin de başı hem içeride hem de dışarıda belada olmakta? Yani anlaşılan ki sorunların içeride ve dışarıda çözülmesi için Akp gitmek zorunda?

Akp iktidarı Fıransa'daki, akaryakıta zam nedeni ile başlayan gösterileri nedne gösterip Türkiye'lileri Fıransa'ya gitmek konusunda uyardı. 

Oysa bu konudaki gösteriler tüm Avrupa'ya yayılıyor. Yani neden tüm Avrupa'ya değil de yalnızca Fıransa'ya?

Bu durum; akıla; 'G-20 sırasında Türkiye cumhurbaşkanı Erdoğan Suudi pirensi Salman'a soğuk davranırken Fıransa devlet başkanı Macron ile Suudi pirensi(prensi) Salman arasında görülen kankalık hali nedeni ile mi oldu acaba?' sorusu akıla geliyor. Bilenler bilirler; G-20 sırasında Macron ile Salman elele, omuzomuza(omuz omuza) dost gibi idiler ve Macron Salman'ı 'Beni hiç dinlemiyorsun artık' diye adeta azarlıyordu.

Yani belli ki Akp'nin Türkiye içindeki, Türkiye'nin dünyadaki yerini ve halini Akp'nin İhvan'a karşı tavırı belirleyecek. Belki de Akp'nin kafasında İran ile birlikte 'Suriye-Mısır-Suudi Arabistan alanında Osmanlı türü bir egemenlik hayali vardır ki bu da dünya ve Türkiye açısılarından büyük bir sorun demektir ki bu nedenle de 'Acaba Türkiye'de son iki yılda savaş sanayisindeki gelişmeler savunma ya da ihraç amaçlı olmaktan çok fetih ya da Fatih amaçlı mı?' diye bir soru da akıla gelmiyor değil.

Görülen ki sonunda başına Mondros'u bela eden 'Osmanlı'nın yerinde rahat durmaması'na benzer bir 'yerinde durmamazlık' hali gibi Akp de yerinde durmuyor gibi görünüyor; ve anlaşılan ki Akp uyumadıkça Türkiye ve dünya rahat uyumayacak gibi görünüyor.

İyi de 2019 G-20'si sanki Türkiye'ye ya da Akp'ye inat eder gibi Suudi Arabistan'da toplanacak. Ve bu durum hem Türkiye hem de Akp açısından büyük bir sorun olacak.

Necdet Gürçiftçi
Bağımsız, özgür, bilimsel, tarafsız; hiçbir dini inançtan ve hiçkimseden yana olmayan dinli ve bilge
İnternette yayınlandığı zaman: 4.12.18/09.38