CHP : C- HEP BÖYLE..!!! Sevgili KIlıçdaroğlu, 1.OHAL döneminde çıkarılan KHK 'ların bizzatihi kendisinin iptali için Anayasa mahkemesine gidilmemesi gerekir.Bundan bir sonuç çıkmaz..zaten çıkmamalıdır da.Ancak, KHK'nin uygulamasından doğan ve bürokrasinin soruşturmalarından kaynaklı somut ve esastan bireysel mahduriyetler varsa; müşteki kişilerin, hukuk nezlinde hakkını araması ve hüküm tesis eden, ilgili kötü niyetli bürokratlardan da hesap sorması için hiçbir engel yoktur.Bu kişiler haklarını ararlar ve bunun için size ihtiyaçları da olduğunu da zannetmiyorum. 2. "Kararname mağdurlarına" ; verdiğin önemi, neden FETÖ 'nün 15 temmuz öncesi, bizzat mağdur ettiği kişiler için göstermedin ve bu konuda kamudan atılan kişilerin, partinize gönderdiği şikayetleri neden dikkate almadın? Raporlarınıza yansıtmadın.Partinin darbe takip komisyonu raporu taraflı yazılmış.Bu raporada mı müdahale ettiniz? Meclis darbe komisyonunda , cemaat mağduru silivri tutuklusu hiçbir milletvekilini de mi partiyi temsilen üye olarak göstermekde mi aklınıza gelmedi? 3.Benim bilebildiğim kadarı ile cemaatin bizzat mağdur ettiği partinde 4 milletvekili var ve bu insanlar seni sevmiyor..onlara kritik konularda yazılı soru önergesi ambargosu uyguluyormuşsun? Doğru mu? 4.Senin Kemalist olmadığını biliyordum.Ancak parti üst yönetiminin ve teşkilatlarının bu kadar cemaatin içine gömülü olduğunu bilmiyordum. 5.Binlerce Kemalist vatandaş FETÖ'ye karşı amansız bir takip ve mücadele içindeyken yaptığınız şu populist olağanüstü muhalefet manevraları suyu bulandırmaya yönelik olduğu kadar, partiniz tabanında da olağan karşılanmıyor. Önce kendinize bakın. Mümkünse kendi önünüze bakınız...Önünüze yatan istismarcılara değil.Cemaati mümkünse kendi içinizde arayın.Algı yönetimini yapmayınız.Esası, usule boğdurmayınız. Kurunun yanında yanan yaşlara sahip çıkmak gerekir.Ancak kurunun yanında yanmayan, yakılmayan çok sayıda kupkuru FETO Unsuru sivil militanın devletin ve halkın içinde halen daha birşekilde cirit atarken yaptığınız bu siyasi populist manevranın, toplum nezlinde hiçbir karşılığının olamayacağını size hatırlatmak zorunluluğu doğmuştur. O- halde daha dikkatli, hassas ve sorumlu davranınız. Saygılarımla. Tahir Çalgüner

Mümkünse “uyum” sağlanmalı yani insanlar arasında geçim olmalı. Daha barışmak gibi durumlara gelmeden evvel savaşmak engellenmeli. Savaş engellenemiyorsa geciktirilmeli; o da mümkün değilse iyi savaşılmalı; iyi savaşmak mümkün değilse bir an önce buna hazır olmalı; mümkünse de en az zayiatı vermeli.

Savaş ya da dövüş; sosyal ya da bireysel olsun mutlaka birtakım ilkelere sahiptir ve bu ilkeler iç ve dış olarak iki kısma ayrılabilir. Dövüşün ilkeleri çeşitli açılardan değerlenebilirler. Fakat bizce etik açıdan aşağıdaki gibi olabilir:

A). Dövüşün Dış İlkeleri: Bunlar dövüş öncesi ve sonrası yapılması gerekenleri ihtiva etmektedir. Her şeyden önce iyi niyetli olmalı ve dövüşü sevmemeliyiz. İyi bir barış tüm savaşlardan iyidir. Barışmıyorsa bile kavga yapılmak zorunda değildir; herkes yoluna gidebilir. Bu da mümkün değilse herhangi bir saldırıya karşı tikte olunmalıdır; tetikte olmak kavga sonraları da gerekir.

          Mümkünse Barış: İyi bir dövüş sanatçısı barış yanlısı ve merhametli olur. İyi dövüşebilse bile bu hünerini asla göstermek istemez. İnsanı dövmenin dövülmek gibi moral bozucu olduğunu bilir. Bazen dövüşün orada bitmeyeceğini ve bir husumete neden olacağını bilir. Çünkü bazen bir kavga “ilk kavga”dır ve defalarca kavgaya dönüşebilir. Bazen hayati sonuçlara da neden olabilir. En iyisi kavganın hiç olmaması yani barıştır.

          Barış Mümkün Değilse Caydırma: Herkes sizin kadar barış yanlısı olmayabilir. Ne kadar uğraşsanız da barışmak istemeyebilir. Baktınız ki barış mümkün değil dargınlık ayrı dünyalarda sürebilir. Karşılaşmamanın yolunu ararsınız. Herkes kendi yoluna gider. Barışmayacaksınız diye ille de kavga olmalı değildir. Bu durumda kavga etmektense dargınlık seçilebilir. Belki dargınlık zamana yayılınca barışa dönebilir. Fakat unutmamalıdır ki kavganın barışa dönmesi dargınlığın barışa dönmesinden daha zordur.

          Caymıyorsa Strateji: Hayır ille kavga olacaksa yani ne barış ne de dargınlık işi çözmüyorsa kavgaya hazır olmalısınız. Mademki kavganın eli kulağındadır ve çıkış yolu kalmamıştır o halde güvenli olmalısınız. Güvenli olmak için düşmanın ne zaman, nerde ve ne yaptığını bilmelisiniz. Strateji fark ettirmeden düşmanı takip etmek olmalıdır. Gözünüz üzerinde olmalı ve “su uyur düşman uyumaz” atasözü kulağa küpe olmalıdır.

B). Dövüşün İç İlkeleri: Bunlar dövüşürken yapılması gerekenleri ihtiva etmektedir. En az zararla sonuç almak insaniyet icabıdır. Bu durum düşmanınızı pişman hatta dost yapabilir. Fakat düşman kolay lokma değilse zarar vermemek de mümkün olmaz. Bu zarar en aza indirgenmelidir. Düşman sizin ayarınızda ise işte o zaman zarar vermek tek çıkış yoludur.

          Mümkünse Zarar Vermeden: Dövüşmek zorunda kaldığınızda çıldırmış ve insanlığını bir kenara atmış bir işkenceci olmak asla bir dövüş sanatçısına yakışmaz. İyi bir usta pekâlâ hiç zarar vermeden işin içinden çıkabilir. Bu merhamet düşmanın kendini sorgulamasına neden olabilir. Çünkü pek çok insan sonradan pişmanlık duygusunu tadabilir. Zaten çok üstün geldiğiniz birinde ille de hasar yapmak ne insanlığa ne de ustalığa yakışır.

          Zarar Vermeden Mümkün Değilse En Az Zararla: Düşmanınız her zaman çok kolay lokma olmayabilir. Bir ustanın çırağıyla karşılaşması başkadır; kalfasıyla karşılaşması başkadır. Bunun gibi dövüştüğünüz kişiyle olan mesafeniz çok fazla olmayabilir. Ama yine de az zararla işin içinden çıkmak mümkünse tercihe şayandır. Unutmayınız: Sizin için önemli olan dayak yememenizdir; düşmanı koyma sokmanız değildir.

          Az Zarar Mümkün Değilse Zararla: Düşmanla aranızdaki mesafe ne kadar az ise şiddet o kadar tavan yapacaktır. İşte sadece bu durumda şiddet tek çıkış yolu olarak maalesef ne kadar fazla olursa o kadar sonuç alcıdır. Düşman ne kadar şiddetli geliyorsa ona iki katıyla cevap vermek Bruce Lee’nin tavsiyesidir. Fakat yine de abartılmamalıdır. Teke tek dövüşürken hayatınızdan sonra en değerli şey rakibinizin hayatıdır.

Şu halde tüm dövüş sanatçılarına şunu kriter almalarını öneriyorum: Hayatta en iyi bildiğim şey, en sevmediğim şeydir: Dövüşmek.

www.bizimkocaeli.com/yazar/yuksel-yilmaz/etik-acidan-dovusun-ilkeleri/17595.html  06 Temmuz 2016

Erdem gerçek spor adamlarının ve antrenörlerin ulaştığı, gerçek sporcuların ise hedeflediği en büyük şampiyonluk, en büyük madalya ve en büyük birinciliktir. Ödüllerden şımararak çevreye caka satanların sadece ‘erdem’e sahip olmaması bile onu sahip olduğu tüm değerleriyle beraber değersiz kılar. Erdem sahiplerinin sadece sözleri değil izleri de nasihattir.

Lao Tzu (Lao Ts’e) “En büyük kap en yavaş dolar” derken erdem sahibini tanımlamaktadır. O sabırlıdır; sindire sindire bilgilenir; bilgisini yaşar; önce düşünür sonra konuşur; bir şeye inanmakta ya da inanmamakta acele etmez. Bu yüzden erdemli adam hemen parlamaz; fevri davranmaz; bodoslama sonuca gitmez. Erdem spor camiasında olduğu gibi her alanda hedeflenilmesi gereken bir irfandır. Yine Üstat Lao Tzu’ya göre, “Başkasını bilen zeki, kendini bilen aydınlanmıştır; başkasını alt eden kudretli, kendini alt eden erdemlidir.”  Sporcular başkalarıyla yarışmadan öce kendilerini geçmek zorundadırlar. Asıl yarış içte yaşanır. Ego alt edileceği yerde “üst edildi” mi o ego başkalarını alt ettiğinde şımarır. Bir şımarıktan daha değersiz kaç sınıf insan sayılabilir ki?.. Kafanı eğerek sevin; kafanı kaldırarak üzül. Bunun tersini şımarıklar yapar. Ama bunu yaparken de tevazuunun altında saklı bir kibir olmasın…

Ne kadar çiğnersen çiğne, yere nispeten çok küçüksün…

Sen dünyanın sorumluluğunu yüklenip yerin seni çiğnediği nispette büyüksün…

Bu dünya büyüsün diye dikenleri sulayan zalimlerin şımarmak yerine utanmaları gereken bir dünyadır. Yalakaların o şımarıklara rükû etmeleri onların kendilerini sorgulamalarını engellemekte ve zalimler aslında onların eliyle dikenleri sulamaktadır. Ağaçları, çiçekleri, meraları sulayan o merhamet yüklü erdem sahiplerini yamaçlarda ve zirvelerde aramayın; onlar burnu havada dağların eteğinde ikamet ettikleri için göz önünde değillerdir. Dağın zirvesinden arşa bakan riyakârlar, yıldızların ne kadar altında olduklarını görüp tevazu etmek yerine, dağın eteğinin ne kadar üstünde olmakla övünmekle aslında ne kadar da gafildirler. Ancak bir hikmetli göz şu apaçık işareti sır olmaktan kurtarabilir: Gök yere baktığı için yukarıda ve yer göğe baktığı için aşağıdadır. Yani mecazen göğün gözü yere baktığı için kendisi yukarıda ve yerin gözü de göğe baktığı için kendisi aşağıdadır. Tabiat apaçık bir kitaptır ve doğru okunmalıdır. Unutma. Çevrendeki menfaatçilerden kurtulmanın en iyi yolu ümit vermemektir. Beni menfaatçilerden kurtaran, dostlarımla baş başa bırakır. Sonradan gerçek bir düşman olan, önceden gerçek bir dost değildir. Eğri adamın yeminine inanan doğru adamın sözüne kıyar. Bir camiayı otuz yıl ayakta tutanı değil, yeni yetmeleri tercih eden kaybolur.

Mademki dünya seni taşıyor sen sorumluluk taşı; hırs, kibir, riya değil…

Mademki kibirlenen şaşıyor ne kadar yükseleceksen o kadar eğil…

Nitekim insanlar öyledirler zaten. Bir makama gelirler. O makam onun kişiliğinden ne kadar yüksek ise o nispette kibir; o makam onun kişiliğinden ne kadar alçak ise de o nispette tevazu açığa çıkacaktır. Bu çıkarma işlemli bir matematiktir. Dolayısıyla erdemsiz ve kibirli biri, spor ya da başka bir alanda hangi makam ya da mevkide olursa olsun eğer kibirleniyorsa o makam onun kişiliğine sergilediği kibri nispetinde fazla gelmiştir.

Hiçlik en küçük mekâna sıvışır. Ama kibir öyle bir ruhsal hastalıktır ki kendini kabul ettirebilecekse tanrılığını sesli ilan eder. Bunu kabul ettirmeyeceğini bilen riyakârın kibri bu ıssızlığından ötürü daima doyumsuzdur; daima bu ilanın fırsat kollayıcısıdır. Allah’a ortak koşan bu tanrıcıkların rezil edilmelerinin engeli onlara rükû eden yalaka kullarıdır. Şu dersi çıkardım: Acınacak insana kızma; kızılacak insana acıma. Tanrıcıklar kızılacak, yalakalar acınacak mahlûklardır. Çiçeklerin üstüne basa basa dikenleri sulayanın hortumunu tıkayacak bir düzine çiçek kurban olmadıkça bunun bedelini toplum olarak ödeyeceğiz. Hukuka ve adaba uygun hiçbir haykırış bağırma değildir.

Yakın zaman önce ben bunlardan birini aşağıladım. Sporcu kişiliğimi daima saygıyla öven, siyasetle ilgilediğim uzun yıllar evvel birlikte çalıştığım bu eski dava arkadaşıma uzun zaman sonra “mütahit”(*), “mücahit” ve “müşahit” birisidir diye gittim. Son derece zor durumda olan arkadaşım Y.A.’in, 4 yaşındaki west sendromlu epilepsi hastası oğluna nasıl yardımcı olabileceğini sorduğumda duadan başka bir şey yapamayacağını söyleyince çok zoruma gitti. Meğer kapital dünyada parayı bulan bu arkadaş artık her şeye “müsait” olmuş da haberimiz yokmuş. Kendi mekânında bana ısmarladığı o bir bardak çayın parasını uzattığımda buna izin vermek istemeyince ben de inatla parayı geri almadım. Yaşadığım o anın duygusu ve içimde beliren ilhamla o parayı işaret ederek ona dedim ki: Biz senin gibilerin tanrısını sadaka diye veriyoruz.

Not: Yazılışının “müteahhit” şeklinde olduğunu biliyorum; burada kafiye olsun diye özellikle halk dilini kullandım.

www.bizimkocaeli.com/yazar/yuksel-yilmaz/dikenleri-sulamak/14775.html   15 Oca 2015

Bütün dövüş sistemi kurucuları coğrafyaya bağlı olarak az ya da çok popülerdirler ve doğru ya da yanlış efsanelere sahiptirler. Bizim kültürümüzde gerçek dövüş kötü algılanmıştır. Bu yüzden Türkler spor olarak başarılı olmuştur. Güreş, boks, karate, judo, tae kwon do gibi sporlarda önemli dereceler elde edilmiştir. Bir sanat olarak dövüş Aikido, Tai Chi, Capoeira gibi dallarla ülkemize girmiştir. Aslında sanatsal yönü çok ön planda olmasına rağmen Wu Shu gibi Kung Fu dalları sanat olarak değil, yarı özerk federasyonlara sağlanan maddi katkılardan dolayı spor olarak yapılmaktadır. Yumruklaşma “Boks” adı altında spor olabiliyorsa “Wu Shu” neden olmasın? Her ülke kendi kriterlerini koyar; ya uyarsın ya gidersin. Ama dövüş önce ne sanattı ne de spor; önce “gerçek”ti. Jeet Kune Do felsefesi bu gerçeklik üzerine kurulmuştur. Jeet Kune Do Kulelkavido konseptimiz dövüş, sanat ve spor olarak üç boyutludur. Zaruretlerde dövüş, şölenlerde sanat ve yarışmalarda spor. Ahlak ise sanatın içinde (ve yine sanat da ahlakın içinde)dir.

Şöyle bir geriye gidelim. Bakalım bugün sanatını ya da sporunu yaptığımız dövüş geçmişte ustaların elinde neydi.

Japonya’da serbestlikleri “ronin” leri (*) delilsiz efsane kahramanları yapabiliyordu. “Ronin” olarak tanınmış en ünlü savaşçı Kensai Miyamoto Musashi tam bir efsanedir. Musashi’yi başlı başına konu etmeyi düşündüğüm için diğerlerini kısaca tanıyalım.

Takeda Kounsai, Mito roninlerinin başbuğu Tokugawa Nariaki'nin emrinde Kyoto'ya ilerlerken Kaga Han'ına teslim olmak zorunda kalınca kafası uçurulmuştu. Ölüm hem beride hem ilerdeydi. Her an onlarlaydı.

Toyotomi Hideyoshi Japonya'yı yönetmiş bir Japon savaşçıydı. Oda Nobunaga'nın özel hizmetçisi (komono) olup yaya askerleri arasına katıldı. Yetenekleri ve zekâsıyla samuraylığa yükseldi. Nobunaga tarafından kendisine “maymun” (saru) lakabı bile verildi. Oda Nobunaga'nın seferlerinde birçok önemli çarpışmada yer aldı. Nobunaga, Anegawa savaşında galip olunca Hideyoshi, Omi San Gun’un (Omi üç ilçesi) yöneticiliğine getirildi. Nobunaga'nın buyruğuyla Sanin ve Sanyo'ya yönelik seferler yaptı. Bichchu eyaletini ele geçirdi. Shikoku'nun güçlü daimyo’lardan Mori Terumoto'nun adamlarından Shimizu Muneharu'yu Takamatsu Kalesi'nde kuşattı. Akechi Mitsuhide'nin saldırısına uğrayan Nobunaga'nın intihar etmesi üzerine Terumoto ile barış yaparak batıya yöneldi ama Yamazaki savaşında Mitsuhide'yi öldürerek Nabunaga'nın öcünü aldı. Oda ailesine bağlı savaşçıların yaptığı toplantıda Nobunaga’nın torununun başa geçmesini savundu. Shikoku ve Kyushu adalarını ele geçirdi. İki kez Kore'yi istila çabaları sonuç vermeyince bozgunla sonuçlanan son girişimden bir yıl sonra öldü. Hideyoshi'nin oğlu Toyotomi Hideyori, Tokugawa İeyasu'ya karşı başarıyla mücadele etmesine karşın sonunda yenildi ve ailesiyle birlikte intihar etti.

Japon samuray Saigo Takamori iyi bir savaşçı olarak yetiştirildi. İmparator Meiji'nin ordularıyla savaştı. Silah bakımından ilkel olduğu için savaşı kaybedince harakiri yöntemiyle intihar etti.

Samuray Yamamoto Tsunetomo, efendisi Mitsushige Nabeshima'nın ölümünden sonra her samuray gibi intihar (tsuifuku) etmek istemiş fakat efendisi bunu ölmeden önce yasakladığı için yapamamıştı. Yamamoto Tsunetomo yaklaşık 20 yıl samuraylık yapmasına rağmen hiçbir savaşa katılmamış. Efendisinin ölümünden sonra samuraylığı bırakan Yamamoto eşiyle beraber yarı-inzivaya çekilmiş ve saçlarını kazıtarak Budist rahibi olarak bir kulübede yaşamaya başlamıştır. Hiçbir savaşa katılmaması elbette ki onun düello yapmadığı ya da iyi bir dövüşçü olmadığı anlamına gelmez.

Ünlü Japon Zen rahibi ve eski samuray Suzuki Shosan‘ın önceki zen ustalarından en önemli farkı Zen'in bir savaşçının hayatında yer alabileceğine dair yaklaşımıdır. Sekigahara ve Osaka savaşlarına katıldıktan sonra savaş hayatını terk etti ve Zen rahibi oldu.

Hirata Munisayi, Shinmen efendisine bağlı, jitte silahı konusunda üstad olarak ün yapmış yetenekli bir dövüşçüydü. Aynı zamanda kılıç konusunda da ustaydı. Gençliğinde shogun (şogun) olan Ashikaga Yoshiyaki'nin önünde kılıç ustalarından biri olan Yoshioka ile yaptığı müsabakayı kazanınca shogun tarafından kendisine "Japonya'nın En İyisi" unvanı verildi. Munisayi, yerel bir dojo’da ailesine jitte teknikleri konusunda eğitim verdi.

Sonuç olarak bugün kurallarla donatılmış “dövüş” sporlaşmadan önce hayati idi. Son derece keskin kılıçlar ve son derece sivri mızraklar kullanılıyordu. Kılıcınızı kınından çekerken yapacağınız küçük bir hata parmaklarınızı yere düşürebilirdi. Bir dönem Osmanlıda bile çok tehlikeli yağlı mermer güreşleri yapılıyordu. Ölümcül olmasından dolayı yasaklandı. Dövüş hala hayatın içinde var; ama sizce spor mu daha çok var yoksa dövüş mü?

Not: (*) “Ronin” sözcüğü Japoncada “ro” (dalga) ve ”nin” (adam) anlamına gelir; oradan oraya başsız bir şekilde savrulmaları kastedilir. Ronin (gezgin savaşçı), 12-19. yüzyıl Japonya'sında efendisiz kalmış genellikle asi ve huzur bozucu savaşçı (samuray) aristokratlardır. Efendisini gereği gibi koruyamamak, yüz kızartıcı suçlar işlemek ve seppuku (harakiri) yapmaktan kaçınmak ronin’i ortaya çıkarıyordu. Samuraylar üstünlüklerini kanıtlamak, kendilerini geliştirmek, yöresel kahramanları ve teknikleri öğrenmek için efendilerinin izniyle uzun yolculuklara çıkıyorlardı. Bu mistik yolculuklarda çekilen sıkıntı ve tehlikelerden samuraylara kale komutanlıkları da verilebiliyordu. Yöresel kahramanlara yapılan meydan okumalarda karşılaşmalar gerçek kılıçla yapılıyor ve tek bir hata ölümle bitebiliyordu.

www.bizimkocaeli.com/yazar/yuksel-yilmaz/dovus-“spor”olmadan-once/13936.html   25 Temmuz 2014