‘’ MEFTUNE ‘’

2.Bölüm sonu

Uykumda babamı görmüştüm.. Ona sarılmıştım ve hiç bırakmamıştım. Artık gün aydınlamaya başlıyor , güneş odamı ısıtıyordu.Horozların sesiyle uyanmak en sevdiğim şeydi. İşte tam o esnada kapımıza biri narin elleriyle vuruyordu.. İşte o an benim için herşeyin en güzeliydi. Ve ben yatağımdan fırladığım gibi ona doğru gidiyordum..

                                                              ‘’ MEFTUNE ‘’

                                            ‘’ MEFTUNE ‘’ 3.BÖLÜM SEVGİ ÇEMBERİM

Merdivenlerden o kadar hızlı iniyordum ki, sevinçten adeta ayaklarım yerden kesilmişti. Ama aşağıya indiğim vakit, annemin çoktan ayakta olduğunu ve kahvaltıyı bile hazırladığını gördüm. Kapının önün de ise birbirlerine sevgiyle sarılan bir çift görüyordum. Ama bu olamazdı. Babama ilk önce ben sarılmak arzusu içindeydim. Meğerse annemin sevgisi ne kadar güçlüymüş o anda bir kez daha anlamıştım. Daha sonra Babam beni ''canım kızım'' diyerek havaya kaldırdı. Beni çok özlemişti ve bende onu çok özlemiştim. Beraberce hasret giderdikten sonra, babam ''kahvaltı da eksik bir şeyler var mı ?'' diye anneme sormuştu. Annem ‘’ evet bir kaç birşey eksik, önceki gün alamadım’’  deyince babam, ‘’ tamam ben şimdi hallederim’’ dedi. Ancak bende gitmek istiyordum. Büyük bir arzu ile babamın elini tuttum ‘’ bende seninle gelmek istiyorum baba ‘’ dedikten sonra, babam gülümseyerek ‘’ peki deli kız hadi bakalım gidelim’’ dedi.

Biz babamla yola koyulurken, annem de ev işleriyle uğraşıyordu. Ama evimizin sınırlarından henüz dışarıya çıkmamıştık. Evimizin bahçesinde biraz duraksamıştık. Babam sevecen ve bir o kadar da meraklı bir ses tonu ile ‘’ Benim sana emanet ettiğim çiçeklerimi suluyorsun değil mi ? . Güzel bakıyorsun onlara değil mi ? ‘’ diye sordu. Bende ‘’ Elbette babacağım sizin emanetiniz onlar bana, annemde bende canımız gibi bakıyoruz’’ dedim. Babam ise saçlarımı okşayarak, ‘’Aferin benim güzel kızıma’’ dedi. Birlikte yola koyulduk.Bahçemizin kapısını araladık ve artık özlediğim an gelmişti. Babamla birlikte el ele alışverişe çıkmıştık. Artık başka bir zaman, başka bir dünyadaydım sanki. Herkes bize bakıyor adeta bizi kıskanıyor gibiydi. Babamla ayrı kaldığım iki hafta sanki bana iki yıl gibi geliyordu. Daha önceleri hep ben bakardım mutlu ailelere, bakardım ve sadece baktığımla, üzüldüğümle kalırdım. Yürürken etrafımızdaki kişilerin seslerini duyuyordum. ‘’ Derman paşa gelmiş’’ ‘’ Derman paşa değil mi o’’ diye konuşmalar duyuyordum. Yanımıza geliyorlar hoş geldiniz diyip, birazda benim yanağımı okşayıp gidiyorlardı.Yolda ilerlemeye bir yandan da eksiklerimizi tamamlamaya devam ediyorduk. Tam o esnada, üç yıl önce bitirdiğim sıbyan mektebinin önünden geçiyorduk. İçeride tatil günü olmasına rağmen öğrenciler vardı. Sıbyan mekteplerinde, derslerde başarısız olanlar haftasonları da okula çağrılıyordu. Ama şükür ki ben orada değildim, babamla el ele tutuşup özgürlüğün tadını çıkarıyordum. Sıbyan eğitimleri benim zamanımda üç yıldı, şu anda dört yıla çıktı. Ne kadar talihsizlerdi. Artık alışverişimizi tamamlamış eve doğru geliyorduk..Tam o esnada babam bana macun almaya karar verdi. Ben macunu çok severdim. Hemen macun satan beyin tarafına doğru yöneldik. Babamın gözlerinin içine bakıyordum ve çok mesuttum. Arkamızdan bir ses duyduk. Bu ses Dürdane Hanımın sesiydi. Bağıra bağıra görgüsüzce ‘’ Hoşgeldiniz Derman paşam’’ diyordu. Babam hoş bulduk deyince de, ‘’sizin kızınız varya sizin kızınız’’ deyip tam ağzındaki baklayı çıkartacaktı ki, Dürdane hanımın eşi Derviş Bey imdadıma yetişmişti. Adeta lafı Dürdane hanımın ağzından almıştı. Babam ve Derviş beyin sarılması görülmeye değerdi. Derviş bey bizi ailecek evine davet etmişti. Babam ise yarın akşam deyince ben biraz şaşırmıştım. Zira babamın izni esasen bir gündü. Bu sözden sonra sevincim daha da artmıştı. Babam iki günlüğüne gelmişti bu sefer. Alışverişimizi yaptık eve doğru yola koyulduk. Babam yoldayken biraz sessizleşti. Elbetteki yorulmuştuk ve ben o esnada herhalde bu yüzden sessiz diyordum. Babam devletimize  kol ağası olarak hizmet veriyor, Sırpların büyük taşkınlık çıkardığı bölgelerde askerlik vazifesini ifa ediyordu. Evimize artık çok az bir mesafe kalmıştı ki babam ağzındanki baklayı çıkardı. ‘’Dürdane hanım ne diyordu kızım öyle’’. Ben ise korkarak ama bir o kadar da bu durumu babama belli etmemeye çalışarak ‘’ Bilmiyorum ki baba ben o esnada duymadım.’’ diyordum. Babam ise gülümseyerek ‘’yine bir yaramazlık yaptın kesin’’ diyor ve olayı şimdilik kapatıyordu. Evimize gelmiştik. Hemen babamın önüne geçerek koşarak gittim ve evin kapısına vurdum. Annem nerede kaldınız diye hayıflanıyordu. Babam, annemin gönlünü alarak yolda arkadaşlarını gördüğünü ve bu sebeple geciktiğimizi söylemişti. 

Çok güzel bir kahvaltı sonrasında babam, annemden güzel bir Türk kahvesi rica etti. Bende biraz odama çıkıp, odama çeki düzen vermek istemiştim. Ancak buna lüzum kalmamıştı. Merdivenlerden üst kata, odama çıktığım zaman annemin odamı pırıl pırıl, derli toplu bir hâle getirdiğini görmüştüm. Yatağıma uzandım biraz hayal kurmak istemiştim. Ancak uyuya kalmıştım. Rüyam da  Yem yeşil bir ormanda, babamla el ele yürüyüşe çıkmış gibiydik. Herşey çok güzeldi, çok mutluydum. Derken babam bir anda'' işte burada yollarımız ayrılıyor'' dedi. Neden baba ? Neden gidiyorsun ? dediğim zaman da, ''emri hak vaki oldu kızım. Gitme vakti geldi''  diyordu. Rüyamın sadece bu kısmını hatırlıyorum. Daha sonra irkilip kendime geldim. Biraz zaman ilerlemiş gibiydi. Sanki öğlen saatlerindeydik, güneş ışıklarından anlamıştım. Bu rüyanın etkisinde kalmış olacaktım ki, hemen merdivenlerden aşağıya koşup ‘’Babam nerede’’ diyordum. Tam o esnada babamın sesini duymuştum. İçim rahatlamıştı. Babam ile annem hâlâ muhabbet ediyorlardı. Sanırım yaklaşık bir saat civarında uyuya kalmıştım. Ancak duyduklarım hiç hoşuma gitmemişti. Babam annemle tartışıyor, ben ise olan biteni anlamaya çalışıyordum. ‘’ Ne oluyor ?’’  ‘’Kavganın sebebi ne ?’’  diye kendi kendime söyleniyordum. Babamın anneme ‘’ Devlet-i aliyye zor durumda. Bir taraftan Sırplar diğer taraftan da rumlar ile mücadele ediyoruz. Yakın bir zaman da Türk soydaşlarımız bu bölgeye göç edecekler. Onları göçe zorluyorlar Hümeyra’’ dediğini duydum. Bu bizim için ne anlama geliyordu. ‘’ Yakın bir zaman da balkanların büyük bölümü elimizden çıkacak. Bu isyanların Batı Trakya’da olmasından endişe ediyorum. Vatan topraklarımız elimizden gidiyor Hümeyra. Şiddetli çatışmalar yaşanıyor. Kahraman zabitlerim, kahraman askerlerim kahramanca dövüşüyorlar. Ancak bu gidişle vatanımız gitti gider’’. Annem bu sözlerden çok müteessir olmuştu. Endişeli bir ses tonu ile ‘’ Burasıda elden çıkar mı’’ diye sordu babama. Babam ise ‘’ Buraya birşey olmaz.Güvenli bir bölge Raptiştah. Ancak ilerleyen yıllarda ne olacağını da kimse bilemez’’ diyordu. ‘’ En yakın bir zaman da daha güvenli bir bölgeye gideceksiniz. Misal Anadolu. Çok şiddetli çatışmalar oluyor Hümeyra. Bana söz ver. Eğer bana bir şey olursa, Konya’da kız kardeşimin yanına gideceksiniz. Anlaştık mı ? ’’. Annem ‘’ Allah korusun. Allah seni bize bağışlasın. El kadar yavrumuz var neler söylüyorsun.’’ deyince, babam ‘’ Şehitlikten daha yüce bir mevki yoktur. Sen bana sadece söz ver’’ diyordu. Annem ise ‘’ Söz bir tanecik sevgilim söz’’ diyerek babamı mesud etmişti. Ben o esnada merdivenlerin başında idim. Annemin ''yavaş kızımız uyuyor'' dediğini duyduktan sonra bulunduğum yerde kalıp dinlemeyi tercih etmiştim. Zira aşağıya indiğim vakit konuyu kapatacaklardı. Merdivenlerden aşağı indiğimimde babam, ‘’ Canım kızım kalkmış mı bakayım'' diyerek kollarını bana açmıştı. Ben ise ona sıkı sıkı sarılıp hasret gideriyordum. Babam dersler nasıl diye soruyor ben ise, doğruyu söyleyerek iyi babacağım sadece rizaziye dersini sevmiyorum demiştim. Sayılarla aram pek yoktu açıkçası. 

Babamla o esnada güzel bir sohbet ediyor annemde gülümseyerek bize bakıyordu. Hep hayalini kurduğum mutlu aile tasvirinin tam içindeydim. O sıralarda sokaktan bir tellal geçiyordu. ‘’ Ey ahali, bugün akşam vaktine kadar, Polok vadisinde piknik yapılacaktır. Tüm ahali davetlidir’’ diyerek, kasabaya duyuru yapıyordu. Babam ayağa kalkarak hiç düşünmeden kesin bir ifade ile ‘’ Haydi gidiyoruz’’ dedi. Annem ‘’ İyi ama hazırlık yapmak icap eder’’ deyince babam ‘’ Hadi siz hazırlığınızı yapın bende biraz bahçede hava alayım’’ dedi.. Biz annemle hazırlığımızı yapmıştık. Öğlen saatlerini biraz geçmiştik. Herşey hazırdı pikniğe gidiyorduk. Hazırlıklarımızı tamamladıktan sonra babama haber vermek için yanına gittim. Ama babam çok kederliydi. Herhalde annemle konuştuğu mevzu yüzündendi. Yanına gidip hazır olduğumuzu annemin de birazdan geleceğini söyledim. Kapı aralandı ve annem de teşrif etti. Sonradan hep birlikte her aile için özel tahsis edilen at arabamız ile beraber piknik yerine doğru yola çıktık. Vadiye vardığımızda çok kalabalıktı. Neredeyse tüm kasaba pikniğe gelmiş gibiydi. Yanıma hemen en çok sevdiğim arkadaşım Jasna geldi. Jasna sırp kökenli hristiyan bir kızdı. Babam Jasna’nın babasını çok severdi. Bazı geceler Jasna'nın babası ile beraber Rom içerlerdi. Zira bizim buralarda müslüman kesimin içki ile pek arası yoktu. Babam ise hep bir taneden bir şey olmaz diyerek içerdi. Zannedersem İstanbul'da askeri talebe iken alışmış.Hep birlikte müsait bir yere kurulduk. Eğlenceler yapılıyor, insanlar en sevdiği oyunları oynuyor, etler yanıyor, binbir gece masalları gibi..

Çocuklar ortada oyunlar oynuyordu. Ben ise daha yeni gelmiştim. Oyunlarını bölmek istemiyordum. Ayrıca hırsız muamelesi görmekten korkuyordum. Geçtiğimiz gün şaka olsun diye aldığım çikolata belki bugün bana hırsız muamelesini getirecekti.Oyuna nasıl dahil olacağımı da bilmiyordum. O tarafa gidip, gitmemekle tereddüt yaşıyordum. Babam ‘’ Gitsene kızım bak ne güzel oynuyorlar’’ deyip beni teşvik etmeye çalışıyordu. Ben ise gidemiyordum. Babam en sonunda beni ensesine oturttu. Oraya kadar götürdü. Çocuklarla konuşarak, beni oyuna dahil etti.

Oyunumuzu oynuyor, eğleniyorduk.. Yemek vakti geldiğinde yemeklerimizi yedik. Ardından arkadaşlarımın bir çember oluşturduklarını gördüm. Biz bu çembere ‘’ Sevgi çemberi’’ diyorduk. Çemberin ortasına birini oturtuyor etrafında dönerek bir şeyler söylüyorduk. Bu oyunu büyüklerde izliyordu. Bu bir gelenek gibi bir şeydir. Her piknikte bu oyun oynanır ve aile büyükleri izleyip alkışlar. Çemberin ortasına Jasna’yı almıştık. ‘’ Jasna çok güzel bir kızdır’’ ‘’Jasna çok güzel bir kızdır’’ diyerek el ele tutuşmuş bir vaziyette etrafında tur atıyorduk. Üç tur atıldıktan sonra Jasna yerine geçmişti. Sıra bana gelmişti. Çok heyecanlanmıştım. Acaba benim hakkımda ne söyleyeceklerdi. O heyecanla çemberin tam ortasına geçmiştim. İşte tam o esnada Dürdane hanımın sesini duydum. Hâlâ o vahim olayı unutmamış, annemin maddi ve manevi borcumuzu ödemesine rağmen siniri geçmemişti. Dürdane hanım'ın ‘’ Hırsızları oyununuza almayın çocuklar’’ dediğini duymuştum. Herkes şaşkına döndü. Ne diyordu bu kadın. Dürdane hanım'ın eşi Derman bey'in suratı kızarmış adeta utancından yerin dibine girmişti. Babam çok sinirlenmiş bir şekilde ‘’Ne demek oluyor bütün bunlar’’ diyerek öfkesini kontrol edemiyordu. Babam ve Dürdane hanımın tam olarak ne konuştuklarını duyamıyordum, sanırım fenalaşmıştım. Artık çevremdeki insanları seçememeye başladım. İşte tam o sırada Jasna çemberdeki tüm çocuklara hep birlikte ‘’ Meftune masum, bütün suç bizim’’  diyeceksiniz diye telkinde bulunuyordu. Dürdane hanım ve babamın hararetli tartışmasını bizim sesimiz bastırmıştı. Çemberin ortasında yarı baygın bir halde kalmıştım. Ancak çocuklar etrafımda ‘’ Meftune masum bütün suç bizim’’ ‘’ Meftune masum bütün suç bizim’’ diyerek tur atıyorlardı. Bu sesi duyan tüm kasaba ahalisi dikkatini artık bize çevirmişti. İşte o anda sevginin ne kadar büyük bir kuvvet olduğunu anlamıştım. Dürdane hanım için çok talihsiz, benim için ise büyük dersler çıkaracağım bir gündü. Dürdane hanım'ın üzgün halini hiç bir zaman unutamam. Belki yalandan yere yapıyor, belki gerçekten üzgün. Ama şurası aşikardıki, çok üzgün ve ağlamaklıydı.

Gün bitip evimize doğru yol alırken, babam herşeyi öğrenmişti. Babam meseleyi Dürdane hanımın eşi Derviş bey’den öğrendi. Derviş bey olayı münasip bir şekilde anlatmış olmalı ki, babam bana en ufak bir şekilde kızmadı. Bahçe kapımızdan içeriye girip, evimize doğru gittiğimiz esnada, babam beni ensesine oturtarak, gel bakalım birazcık konuşacağız dedi. Annem içeriye girmiş, ben babamla çardak tarafına doğru geçmiştim. Babam bana, piknik dönüşünde olayı Derviş bey’den öğrendiğini o anda söylemişti. Bana bu hadise ile ilgili nasihatlerde bulunuyordu. Artık büyüdüğümü ve on iki yaşında kocaman bir kız olduğumu, daha olgun davranmam gerektiğini söylüyordu. 

Babamla konuştuktan sonra, tam içeriye girecektik ki, o sırada sokaktan bağrışma sesleri geliyordu. Bir komşu bizim bahçe kapısına dayanmış ‘’ Yetiş derman paşam derdimize derman ol’’ diye babamı çağırıyordu. Babam son derece telaşlı bir şekilde ‘’Ne oldu’’ diye sorduğunda, aldığı cevapla adeta şaşkına dönmüştü..

3.BÖLÜM SONU.

Twitter adresim ; twitter.com/Yigit_KrTpRk

Facebook adresim ; https://www.facebook.com/yigit.karatoprak.3

İnstagram adresim ; https://www.instagram.com/ygt_k89

Youtube kanalım ; YİĞİT KARATOPRAK

                                                      3.Bölüm sonu

Babamla konuştuktan sonra, tam içeriye girecektik ki, o sırada sokaktan bağrışma sesleri geliyordu. Bir komşu bizim bahçe kapısına dayanmış ‘’ Yetiş derman paşam derdimize derman ol’’ diye babamı çağırıyordu. Babam son derece telaşlı bir şekilde ‘’Ne oldu’’ diye sorduğunda, aldığı cevapla adeta şaşkına dönmüştü..

                                                          ‘’ MEFTUNE ’’

                                       ‘’ MEFTUNE ’’ 4.BÖLÜM  ÖLÜMÜN KIYISINDA

Babam şaşkın bir vaziyette durumu anlamaya çalışıyor, ben ise ne olduğunu duyamadığım için meraktan adeta deliye dönmüş gibi avare avare babama bakıyordum. Babam benim eve gitmemi söylüyor, ben ise durumun vehametini henüz kavrayamamış bir vaziyette eve doğru gidiyordum. Ancak içimde bir sıkıntı vardı. Eve girdiğimde Annem yanıma geldi meraklı ve bir o kadar da korku dolu bir ses ile ‘’ Ne oldu kızım’’ diye bana sordu. Tabiatıyla babamın gittiği duymuştu. Hem babam için üzülüyor hemde olayın sebebini bilmediği için meraklanıyordu.

O kadar büyük bir merak içindeydik ki, yerimizde duramıyor, evimizin dört bir tarafında tur atıyorduk. Tam o esnada bahçe kapımızın açıldığını duydum. Biri bize koşar adımla geliyordu. Kapıya vuran kişi Jasna’nın babası idi. Kapıyı açtığımda elini birbirine bağlamış bir şekilde benim önümde diz çöküyordu.

‘’ Büyük kurtarıcı İsa adına yardım et’’ diyordu. Ben olayın şaşkınlığı içinde olanı biteni anlamaya çalışırken annem araya girip ne olduğunu sormuştu. Jasna’nın babası ise ‘’ Kızım intihar ediyor’’  demişti. İşte o an benim için zamanın durduğu bir andı. Jasna’nın babası ‘’ Kızım sadece seninle görüşmek istiyor. Senden başkasını yanına kabul etmiyor. Derman Paşa, ben, annesi ve herkes çok uğraştı ama ne çare. Sadece seni istiyor’’ deyince hemen yola çıktık. Biz oraya doğru ilerlerken, annemde peşimizden geliyordu. Evimizden dışarıya çıktığımızda kasabanın büyük bölümünü dışarıda gördüm. Herkesin elinde gaz lambası, tek bir tarafa doğru yöneliyorlardı. O yerin adıda ‘’Güneş Tepesi’’ idi.

Tepeye doğru vardığımızda ‘’ Yapma kızım’’ , ‘’ Değer mi’’ gibi sesler duymaya başlıyordum. Anladım ki, Jasna tepenin bir ucunda, intiharın adeta kıyısındaydı. Tepeye çıktığımızda bir ürperti başladı.Hava soğumuştu, rüzgar esintileri adeta içime işliyordu. Tepeye çıktığımızda, Jasna’yı biraz uzak da olsa görebiliyordum. Jasna’nın babası ‘’kurtar yavrumu ne olur. Çok pişmanım Meftune’’ deyip beni telkin ediyordu. Babamı görmüştüm göz göze gelmiştik. Babam öyle bir bakıyordu ki, ben başaramadım kızım bari sen başar, der gibi bakıyordu. Gözlerindeki tebessümle sanki bana birşeyler anlatmaya çalışıyordu. Bazen konuşamazsınız da, gözlerinizle anlatmak zorunda kalırsınız ya, bu bakışlarda öyle birşeydi işte. Benim kızım olduğunu herkese göster demek istiyordu sanki.

Tepenin zirvesine doğru ilerliyordum.. Arkamda bir babanın ve annenin haykırışları, önümde en sevdiğim arkadaşımın intihar arzusu vardı. Ama bu benim için çok ağırdı. Ben sadece on iki yaşında bir kızdım. Hayatın acısını da, sorumluluklarını da ne kadar küçük yaşlarda sırtıma yüklenmişim değil mi ?. Jasna’nın karşısına gelmiştim. Ağlayan bir kız devamlı yakınan bir kız görüyordum. O esnada Jasna ‘’ Dur sende yaklaşma’’ demiş ben ise hiç bir anlam verememiştim. Halbuki kendisi beni buraya kadar çağırmıştı. Hoş zaten çağırmasaydı da ben yine gelirdim. Jasna çok gururlu ve bir o kadar da haksızlığa gelemeyen bir kızdı. Benden iki yaş büyük olmasına rağmen, çok iyi bir arkadaşlığımız vardı. Bizim medreseye yakın, ecnebi Fransız okulunda okumaktaydı. Yüksek tahsil için ise, Fransaya gitme hayalleri kuruyordu. Hayalleri olan, yaşama sevinci olan bir kızın bu denli elem verici bir hadisenin içinde bulunması beni ziyadesiyle müteessir etmişti. ‘’ Artık yaşamak istemiyorum Meftune. Ne olur yaklaşma, benim en sevdiğim arkadaşım. Bu hayattan sıkıldım artık. Her günüm ayrı elem ve ızdırap. Ben bunlara layık mıyım ?. Her gün şiddete maruz kalıyorum. Annem de aynı şekilde. Artık bıktım anlıyor musun ? Yaşamak istemiyorum.  Yaşantıma, hayallerime , hedeflerime , herşeye müdahale ediyor. Ayrıca her gün içkili bir vaziyette eve geliyor, annemide, benide dövüyor. Eğlenceden geldiğimiz gün bile bunu yaptı. Artık bıktım ’’ . Bu sözlerden dolayı çok şaşırmıştım. Zira bu sorunlardan bana hiç bahsetmemişti Jasna. Benimde kendisinden sakladığım bazı sırlarım vardı ama bu çok büyük bir sıkıntıydı. Bu sözleri duyduğum zaman, hemen arkama döndüm. Jasna’nın babasına çok kızmıştım o anda. Arkadaşımı ölüme götüren bu kişiydi demek ki, diyerek hemen bana yalvarması aklıma geldi. Demek ki pişmandı artık, demek ki o da üzülmüştü diyerek kendimi teselli etmiştim. Ne yapmalıydım ?. Ne söylesem vaz geçirememiştim. Arkamızdaki kalabalık artık sabırsızlanmaya başlamıştı. Bir an evvel birşeyler yapmam ve Jasna’yı o tepeden aşağıya indirmem gerekiyordu. O kadar üzgündüm ki, en sevdiğim arkadaşım göz göre göre ölüme gidiyordu ve ben hiç birşey yapamıyordum.  O anda aklımdan binbir türlü düşünceler geçiyordu. Acaba Güneş Tepemiz, Ölüm Tepesi olarak mı anılacaktı. Hayır hayır böyle bir şeyi kabul edemezdim. Aynı gün içinde hem sevginin ne demek olduğunu, hemde intiharın ne demek olduğunu öğrenmiştim. Acı ve sevinci aynı gün içinde yaşamıştım. Artık arkamızda zabitlerin öttürdüğü düdükleri duyuyordum. Sanırım ihbar edilmişti ve zabitler bizim bulunduğumuz yere doğru geliyorlardı. Jasna o esnada ‘’ Ne olur gelmesinler söyle Meftune’’ dedi. Ben hemen bağırdım ‘’ne olur yaklaşmayın.’’.

Jasna’nın bana bugün yaptığı iyiliği nasıl unutabilirdim ?. Mutlaka borcumu ödemeliydim. Biliyorsunuz, piknik alanında yarı baygın bir halde iken beni tekrardan hayata döndürmüştü adeta. O an aklıma geldi. Arkamızda insanların çığlıkları ve bağırışları, önümde en sevdiğim arkadaşımın ağlamaklı sesi vardı. En önemlisi ise, intiharın eşiğindeydi…

Kararı mı vermiştim bende intihar edecektim. Jasna beni yanına kabul etmiyordu. Bende tepenin hemen altında küçük bir tepecik vardı, oraya gittim ve ‘’ Eğerki sen intihar edersen, bende intihar ederim. Sen olmadıktan sonra bu dünya bana zindan olur. Sen benim en değer verdiğim arkadaşımsın. Sensiz nefes alamam .’’ diyor, bir yandan da göz yaşlarımı akıtıyordum. Belki inanması zor ama, ben gerçekten intihar edecektim. Yani Jasna’yı ikna edebilmek için değil, hakikaten atlasaydı bende atlayacaktım. Bu o kadar tehlikeli bir meydan okumaydı ki, hayatımdan olabilirdim. Artık ya ikimiz birden atlayacaktık, yada ikimizde vaz geçecektik. O esnada babam, annem, Jasna’nın ailesi ve kuru kalabalıktan üç beş kişi daha bize çok yaklaşmıştı. Rüzgarın esintisini suratımda hissediyordum. Aşağısı uçurumdu ama hiç korkmuyordum. Zabitler etrafı kuşatmış kimseyi yaklaştırmıyorlardı. Babam büyük bir telaşla yanıma geldi ‘’ Kızım sen ne yapıyorsun ? delirdin mi ?’’ dedi. O esnada Jasna ‘’ Sen neden atlıyorsun. Sen canına kıyma benim için. Ben sana kıyamam.’’ diyordu. Tepede geçen dakikalar adeta bir ömür gibi geliyordu bana. En sonunda Jasna intihardan vaz geçmişti. Tepeden inmişti, ben ise o kadar etkilenmiştim ki, dakikalarca Jasna’ya sarıldığımı hatırlıyorum. Birbirimize sarılarak ailelerimizin yanına geldik. Aynı yerde Dürdane hanımda vardı. Ancak unuttuğumuz bir şey vardı. Tepeden indiğimiz vakit, zabitlerin bize karşı tavrı hiç hoş olmamıştı. Ahaliyi fuzuli yere meşgul etmek suçlaması ile bizi İhtisap Nezaretine götürdüler. Dürdane hanım ise, zabitlerin vermiş olduğu bu kararı destekliyor gibi ‘’ Boşu boşuna ahaliyi huzursuz ettiniz size ne ceza verseler az’’ diyordu. Gerçekten ne basit bir mahluktu !. Ailelerimiz ile birlikte gittik ve bize küçük bir zabıt tutanağı hazırlandı. İfade vermeye giderken, Jasna babasının elini tutmuyor, ondan adeta nefret ediyordu. Onlar önümüzden yürüyordu benim gözüm devamlı onlardaydı. Artık evimize doğru dönüyorduk. Kasaba ayağa kalkmıştı, gece yarısı olmasına rağmen evlerde kandiller yanıyordu. Kimse uyuyamıyordu. Muhtemelen herkes bu olayı konuşuyordu. Ben ise o zamanlarda yaptığım iyiliğin farkında bile değildim. Halbuki en sevdiğim arkadaşımı ölümden kurtarmıştım. Daha sonraki yıllarda yaptığım iyiliğin anlamını daha iyi kavramıştım. Artık Jasna ile yollarımız ayrılıyordu. Kendisinin evi yokuş yukarıda, benim okuduğum medresenin hemen yakınındaydı. Raptiştah merkezine daha yakın, büyük pazarın hemen yanındaydı.Ancak Jasna eve gitmek istemiyordu. Annesinin bunca yalvarışlarına rağmen artık o eve dönmek istemediğini söylüyordu. ‘’ Ben Meftuneler de kalmak istiyorum’’ demişti. Ben ise bu duruma çok sevinmiş, hemen Jasna’nın yanına koşmuştum. Ona sarılarak ‘’haydi gidelim’’ demiştim. Jasna’nın babası itiraz etsede, babam onu bir şekilde ikna etmişti. Babam bütün hadiseyi biliyordu. Jasna intiharın eşiğindeyken ilk babam konuşmuştu zira. Babam, Jasna’yı kendi öz kızı gibi severdi. Ne zaman zor duruma düşse hep yardım elini uzatırdı. Çok yardım sever ve bir o kadar da mert bir babam vardı. Hep birlikte evimizin yolunu tutuyorduk. O anda Jasna ile birlikte el ele tutuşup, şarkılar söylüyorduk. Elimizde gaz lambası bir yandan karanlıkları yararak evimize gidiyor bir yandan da etrafa bakıyorduk. Herkesin kandilleri yanıyordu. Kimse henüz uyumamıştı. Ancak çok gariptir bizi gözetleyen yoktu. Annem ise, ‘’ Jasna bizim evladımız. Biliyorum kızacaksın beyciğim ama, 14 yaşında bir kızın bizim evimizde kalması münasip olur mu ?’’. demişti. Babam ise hiddetli bir ses tonu ile ‘’ Ne diyorsun Hümeyra bırak şimdi kıskançlığı Allah aşkına. El kadar yavruyu o zalim adamın eline nasıl bırakırım’’ diyordu. Annemin hayat görüşü çok moderndi. Keman çalıyor, mahalledeki ecnebi çocuklara keman dersi veriyordu.Ayrıca mahalledeki ecnebiler ile de arası çok iyiydi. Ancak hisleri dindardı. Dininden de taviz vermiyordu. Örf ve ananelerimize çok bağlıydı.Annem sadece komşulardan çekiniyordu. Zira o da Jasna’yı çok severdi. Daha sonra annem ‘’ Ne kıskançlığı Allah aşkına. El kadar yavru nesini kıskanacağım. Sadece komşulardan çekiniyorum. Hepsi bu kadar’’ deyince babam meseleyi yanlış yorumladığını anladı ve özür diledi. Ancak komşulardan kimse bizi izlemiyordu. Yada en azından biz öyle sanıyorduk. Bize yanılıp, yanılmadığımızı ancak zaman gösterecekti.

Artık evimize gelmiştik. Jasna ‘’ Artık benim yuvam burası mı ?’’ dediği zaman Annem şefkatle ‘’ Evet yavrum artık sen bizimde kızımızsın’’ cevabını vermişti. Bir ablam olmuştu sanki. En sevdiğim arkadaşımla artık aynı evde kalacaktım. Tarifi mümkün olmayan bir saadet yaşıyordum. Hemen evimize girdik. İlk yaptığımız iş tabii ki biraz sohbetti. Daha sonra ise annem , ‘’keman çalayım mı size’’ dedi. Çok heyecanlanıp hemen kabul etmiştik. Babam da o esnada bize bakıyordu. Sanki canından çok sevdiği hanımına yeniden aşık olmuştu. Annem çalmayı bitirdikten sonra ben çalıyordum. Ancak henüz acemiydim tabii ki. Jasna çok şaşırmıştı. Annemin keman dersi verdiğini biliyor ama benim keman çaldığımı henüz bilmiyordu. Zira ben kimseye söylemek istemiyordum. Herhalde annemi hor gördükleri için, banada aynı davranışı gösterirler korkusu içindeydim.Jasna ile o gün adeta birbirimizden sakladıklarımızı açığa çıkarmıştık. Güzel bir keman dersinden sonra uyku odamıza çıktık. Jasna’ya en sevdiğim uykuluğumu verdim. Sen bugün bununla uyu dedim. Çok duygulanmıştı. Ben üstümdekilerle yatarım demiştim ki,o anda annem geldi ‘’ Hayır olur mu öyle şey’’ diyerek bana kendi odasından, yıllar önce çocukken giydiği, artık eskimiş yıpranmış olan uykuluğunu getirmişti. Uykuluğu giydikten sonra Jasna’ya dönerek ‘’ Bak ben senin annen oldum’’ demiştim. Hep birlikte gülmüştük. Yapmış olduğum bu latife hepimizde tatlı bir tebessüm oluşturmuştu. Artık uyuma vakti gelmişti. Jasna ile birbirimize sarılarak uyumuştuk…

Yine güneşin yüzüme tatlı tatlı vurması ile sabahlamıştım. Sabah olmuştu ama bir şeyler eksikti. Jasna yanımda yoktu. Heyecana kapıldım aşağıya koştum. Merdivenlerden indiğim vakit sadece su için aşağıya indiğini görmüştüm. İçim rahatlamıştı. Annem ve Babamında uyanması ile birlikte hep beraber güzel bir kahvaltı için sofrayı hazırladık. Soframız her zaman çok zengindi. Babam benim beslenmem ile çok ilgileniyordu. Hiç bir ihtiyacımızı eksik koymuyordu. Kahvaltımızı yaptığımız bir esnada babam, anneme ‘’ Bugün Derviş beylere gideceğiz’’ demişti. Annem çok isteksiz bir şekilde ‘’ Şimdi sırası mı Derman, yine o Dürdane hanımın suratını mı çekeceğiz’’ diyor adeta gitmemek için elinden geleni yapmaya çalışıyordu. Ama çare yoktu. Zira babam artık söz vermişti. O esnada babam ‘’ Bende Dürdane hanım’ı sevmiyorum ama  gitmemiz lazım Hümeyra. Hem dostum Derviş’i çok özledim, hemde bize söyleyecek çok önemli bir meselesi varmış’’ dedi. Derviş bey’in söyleyeceği çok önemli bir mesele vardı. Ancak sadece onun meselesi yoktu aynı zaman da Dürdane hanımın da bizimle ilgili çok önemli bir meselesi vardı.

Kahvaltımızı yaptık ve misafir hazırlığına başladık. Hiç sevmediğim bir eve gitmeye hazırlanıyordum. Tam o esnada evimizin kapısına vuruluyordu, gelen Jasna’nın babasıydı. Jasna’nın babası çok üzgün bir şekilde içeriye girdi. O kadar üzgündü ki, sanki gece boyunca evinde kandiller hiç sönmemişti. Uyumuşa benzer bir hali yoktu. Gözlerinin altı şişmiş adeta pişmanlığının ve duyduğu vicdan azabının altında acılar içinde kıvranıyordu. Babam o esnada devreye girmiş ‘’ Haydi öp kızım babanın elini’’ demişti. Ancak babamın unuttuğu bir şey vardı, hristiyan inancında el öpme diye bir gelenek yoktu. Daha sonra mahçup olsada gülümseyerek ‘’ Hadi o zaman adetiniz ne ise, o şekilde barışın’’ dedi. Artık Jasna ile babası barışmıştı. Ben ise haklı başarımın gururu içindeydim. Üzüntü ve sevinci aynı gün yaşamıştım. Ancak henüz daha tecrübe etmediğim duygularda vardı. İftiraya uğramak gibi, İntikam gibi, aşk gibi duygular... Zamanla bu duygularında ne demek olduğunu anlayacaktım...

4.BÖLÜM SONU

Twitter adresim ; twitter.com/Yigit_KrTpRk

Facebook adresim ; https://www.facebook.com/yigit.karatoprak.3

İnstagram adresim ; https://www.instagram.com/ygt_k89

Youtube kanalım ; YİĞİT KARATOPRAK

Dini tanımlayan Din hadisileri'ni bilmeyen insanlar ve toplumlar kendi inandıklarını, geleneklerini, göreneklerini, törelerini, sanılarını, korkularını, varsayımlarını, dini inançları din sanıyorlar.

Öyle ki bazan akıldışı hale de, ahlakdışı hale de yani dine aykırı hallere de düştükleri oluyor; ve zamanla dini maddiyat haline getiriyorlar yani yemek içmek, para.

Örnek ki verilen yemin tutulmazsa bedeli on fakiri doyurmakmış.

Dinde böyle şey olmaz. Din maddiyat değil maneviyattır; ve herşeyden önce kişinin kendi ruhunu dini tanımlayan Din hadisileri ile eğitmesidir, temizlemesidir. Yan şöyle ki örnek ki fizik sınavına girmemenin cezasının yerini bir fakiri doyurmak mı tutacak; kuşkusuz ki 'Din bilimdir, bilim yoksa din de yoktur' diyen Din hadisileri'ne göre din de bilimdir. Yani yemin edilmişse ya da bir söz verilmişse ve yerine getirilmemişse bunun karşılığı birilerini yedirmek içirmek, birilerine para vermek değil; kişiliği, ruhu, beyini dini tanımlayan Din hadisileri ile eğitmektir.

Öteyandan(Öte yandan) dinde yani Din hadisileri'nin tanımladığı dinde; akıldışı yeminler ve söz vermekler de, ahlakdışı yeminler ve söz vermekler de geçerli değildir. Yani ahlaka aykırı ya da akıla aykırı bir yemin edilmişse ya da söz verilmişse bunun yerine getirilmesi söz konusu değildir yani bunun yerine getirilmesi değil, yerine getirilmemesi dine uygundur. Yani örnek ki 'Seni gebertmezsem şerefsizim' gibi bir yemin ya da söz daha en baştan akıldışıdır; dine aykırıdır; ya da 'Ben bir koyunu bir oturuşta yerim, yemezsem şerefsizim' gibi bir yemin ya da söz vermek zaten daha en baştan dine aykırıdır yani bu sözün tutulması değil, tutulmaması gerekir zaten; yani böyle şeyler demek zaten dine aykırıdır çünkü nefstir; ve nefs de en büyük cehalet ve tüm kötülüklerin nedeni olduğu için dine aykırıdır; yani böyle bir sözde zaten daha ilk başta dine aykırılık vardır, yani yeminin ya da sözün tutulup tutulmasından önce. Yine eşin eşe 'Seninle bir daha sevişirsem canım çıksın' gibi bir yemin etmesi ya da söz vermesi akıldışı, olağanlıkdışı olduğu için zaten dine aykırıdır; yani bu tür bir yemin ya da söz yerine getirilmediğinde fakirleri doyurmak, fakirlere para vermek diye birşey yoktur dinde; burada olması gerekn şey bu kişinin zekasını, akılını, mantığını, beyinini, ruhunu Din hadisileri ile daha çok eğitmesidir ki dine aykırı böyle şeyler bir daha demesin. Yine 'Şunu yaparsan' ya da 'şunu yapmazsan ben herkesin içinde eşek gibi anıracağım' ya da 'Kendimi şuradan aşağı atacağım' gibi yemin ya da söz de dine aykırı bir yemin ya da sözdür; bu nedenle, yerine getirilmesi değil yerine getirilmemesi dine uygundur yani sorun ahlaka aykırı, akıla aykırı yeminler etmekten, sözler vermekten önce böyle yeminler eden, böyle sözler veren, böyle konuşan kötü, yanlış, çirkin, ilkel, barbar, cahil, nefs, yoz bir beyine, ruha sahip, sahipe olmaktadır ki bunu da ne fakirleri doyurmak ne fakirlere para vermek yok eder; ancak ve ancak Din hadisileri'ni öğrenmek ve uygulamak yok eder.

Yani din demek dini inanç, gelenek, görenek, töre değil, dini tanımlayan Din hadisileri'dir; ve dinde yemin etmekten, söz etmekten önce dine aykırı olmamak yani akıla ve ahlaka aykırı olmamak gerekir.

Görülmekte ki dni tanımlayan Din hadisileri'ni bilmeyenler dini maddiyata götürmektedirler, dini maddiyat sanmaktadırlar. Din maneviyattır; dinin maddiyatla, yedirmekle içirmekle, parayla marayla işi, ilgisi yoktur. Yani fizik dersinden geçmek için öğretmene para mı veriyorsunuz, öğretmene yemek mi ısmarlıyorsunuz da bir bilim olan dinde doğruya ulaşmak maddiyatla olsun? Gerçek ki dinde ahlakdışı, akıldışı yeminleri, sözleri getirmemek değil; böyle yeminler eden, böyle sözler veren, cahil, nefsli, yoz bir insan olmak kötüdür, yanlıştır; yani akıldışı, ahlakdışı yeminleri, sözleri yerine getirmemekle ahlaksız, namussuz, şerefsiz, borçlu, dinsiz olunmaz ancak böyle yemin edenleri ve söz verenleri de din ciddiye almaz, normal saymaz, dinli saymaz.

Kuşkusuz ki bir cehalet ve nefs olan siyasetin yanında da din yoktur.

Necdet Gürçiftçi
Bağımsız, özgür, bilimsel, tarafsız; hiçbir dini inançtan ve hiçkimseden yana olmayan dinli ve bilge
İnternette yayınlandığı zaman: 6.10.18/11.30

Kahvaltımızı yaptık ve misafir hazırlığına başladık. Hiç sevmediğim bir eve gitmeye hazırlanıyordum. Tam o esnada evimizin kapısına vuruluyordu, gelen Jasna’nın babasıydı. Jasna’nın babası çok üzgün bir şekilde içeriye girdi. O kadar üzgündü ki, sanki gece boyunca evinde kandiller hiç sönmemişti. Uyumuşa benzer bir hali yoktu. Gözlerinin altı şişmiş adeta pişmanlığının ve duyduğu vicdan azabının altında acılar içinde kıvranıyordu. Babam o esnada devreye girmiş ‘’ Haydi öp kızım babanın elini’’ demişti. Ancak babamın unuttuğu bir şey vardı, hristiyan inancında el öpme diye bir gelenek yoktu. Daha sonra mahçup olsada gülümseyerek ‘’ Hadi o zaman adetiniz ne ise, o şekilde barışın’’ dedi. Artık Jasna ile babası barışmıştı. Ben ise haklı başarımın gururu içindeydim. Üzüntü ve sevinci aynı gün yaşamıştım. Ancak henüz daha tecrübe etmediğim duygularda vardı. İftiraya uğramak gibi, İntikam gibi, aşk gibi duygular... Zamanla bu duygularında ne demek olduğunu anlayacaktım...

4.BÖLÜM SONU

                                            ‘’MEFTUNE’’  5.BÖLÜM BABAM İLE SON VEDA

Artık Jasna’yı babası ile barıştırmıştık. Jasna’yı evine uğurladığımızda babam neşeli ve gururlu bir ses tonu ile ‘’hanım yap bana şöyle güzel bir türk kahvesi’’  dedi. Bir anda hepimizin neşesi yerine gelmişti. Bu olay babamın içindeki elemi ve ızdırabı bir nebze olsun dindiriyordu. Artık ilk geldiği günkü gibi değildi babam. Daha neşeli, daha huzurlu ve herşeyden ötesi daha bir umutluydu. Babam geldiği gün daha bir mutsuz gözüküyordu. Sanki gözleri ile geleceği görüyor, bir kez daha evini göremeyecek olmanın tedirginliğini yaşıyordu. Ama bütün bunları o zamanlarda anlamam elbetteki mümkün değildi. Çocuktum ve sadece şahit olduklarımı hatırlıyor, olayların sebeplerini yada insanların davranışlarını tam olarak o yaşlarda idrak edemiyordum.

Babam bana bu hayatta bir çok şey öğretti. İnsanları sevmeyi, yardım etmeyi, hoş görülü olmayı. Hayatımın geri kalanında, babamın söylediği tüm bu vasıfları göstermiştim. Ancak muvaffak olabildim mi ? diye soracak olursanız da, maalesef olamadım. Bu hatıratı yazarken zaman zaman göz yaşlarıma mani olamıyorum. Bunlar ızdırap dolu hayatımın sadece beni yakan ve kül eden kısımları. Bütün bir hayatımı yazmak isterdim. Ancak bunun için hem fazla vaktim yok, hemde dayanacak gücüm yok. İstanbul’da, karlı bir kış gecesi sizlere bu hatıratı bırakacağım. Ancak henüz değil. Henüz sizlere anlatacağım daha çok fazla hadise var. 

O gün çok mutluyduk. Ancak babamında izninin son günüydü. Bu benim için o zamanlarda sıradan, rutin bir veda gibiydi. Nasıl olsa iki hafta sonra yeniden görecektim babamı değil mi ?. Misafirliğe gitmeye hazırlanıyorduk. Dürdane hanımlara gidecektik. Ancak içimizde bir endişe vardı. Gitmeli miydik ? acaba diye kendi kendimize söyleniyorduk. Sanki kötü bir şeyler olacaktı. Babam ile Annem evde hazırlığını yaptığı sırada ben dışarıya çıkıp biraz gezmek istemiştim. Canım sıkılıyordu. Babam gidiyor yine uzak kalacağım, düşüncesi ile hava almak için dışarıya çıktım. Evimizin önünde güzel bir istirahat yeri vardı. İnsanlar oraya gelir dinlenir, sohbet ederler kahvelerini içerler ve giderlerdi. Hiç bir kavga ve vukuat yaşanmazdı. Oraya doğru gidip oturmak istedim. Oturmuştum ama bir taraftan da gözüm bahçe kapımızdaydı. Zira her an bizimkiler dışarıya çıkabilirlerdi. Ben oturuyor bir yandan da mutsuz bir şekilde etrafımızdaki insanların muhabbetlerini dinliyordum. Bizim Raptiştah o kadar kozmopolit bir şehirdi ki, bir çok dili konuşan insan vardı. Ama sonuçta hepimizin dili birdi. İnsanlık ve kardeşlik. Yada en azından ben öyle sanıyordum. Herkesin aklı önceki gün yaşanan hadisede kalmış gibiydi.Hani Jasna intihar edecekti de, son anda vaz geçip caymıştı ya, işte o hadise. Jasna’nın bizim evde kalmasını konuşuyorlardı. Ben adeta minik bir tabure de kaybolmuş gibiydim. Onlar beni göremiyor ben ise onlar konuştukça hem utanıyor hemde daha fazla görünmemek için eğiliyordum. Konuştukları mevzu babam ve Jasna idi. ‘’ Olur mu canım Derman Paşa yapar mı öyle şey ‘’. ‘’ Yakışmadı Derman Paşa’ya ‘’. ‘’ Hanımı evdeymiş ayrıca Derman Paşa kızı gibi sever’’ diyorlardı. Bazıları kim söylemiş, siz nereden biliyorsunuz diye soruyordu. Cevap olarak ise ‘’ Dürdane hanım bizim hanıma söylemiş’’ cevabını duyuyordum. İşi gücü dedikodudan ibaret bir hanımdan başka birşey beklenmezdi ya değil mi ?. Gitmiş ve bütün kasabaya yetiştirmiş. O gün hayatımda yeni bir tecrübe edinmiştim. O tecrübenin adı da iftira idi. Bu sözleri duyduğumda hem çok üzülmüş hemde çok utanmıştım. Oysaki ben o yaşlarda her meseleye toz pembe bakıyordum. İnsanların dertlerine derman olabilmek, kederlerine merhem olabilmek için tüm gayreti, çabayı gösteriyordum. Meğerse insanlar ne kadar ön yargılı ve acımasızlarmış. Dedikoduyu, iftirayı ve ön yargılı davranmayı ilk orada öğrenmiştim. Babam ve annemin o esnada bahçe kapımızdan dışarıya çıktılarını gördüm. Hemen koşarak babamın yanına gittim. Koşarken bir yandan da arkamdan sesler geliyordu şaşkın bir ses tonu ile ‘’ Meftune değil mi o’’ ‘’ buradamıymış’’ ‘’ ne işi var erkeklerin içinde’’ gibi konuşmaları duyuyordum. Hemen babamın yanına gittim. Babam ‘’ Haydi meftune gidiyoruz’’ demişti.Ancak gözlerimde bir tutam göz yaşı kalmıştı ki, o göz yaşıda babamın dikkatini çekti. O esnada ‘’ Ne oldu kızım ağlıyor musun sen ? ‘’ diye bana sordu. Benim ise gerçeği mutlaka babamdan saklamam lazımdı. Babamın izni bitiyor, görevine geri dönmeye hazırlanıyordu zira. Böyle tatsız mevzularla babamın zihnini bulandırmamam ve onu üzmemem gerekiyordu. Ailecek Dürdane hanımların evine doğru giderken arkama bir dönüp bakmak istemiştim. Arkama döndüğümde gördüğüm vaziyet, elli tane adam ve bir çoğuda pişman bir şekilde, üzgün bir şekilde bize bakıyorlardı.Ancak hepsi üzgün değildi muhakkak. Böyle kirli bir iftirayı atan azınlık nasıl pişman olabilirdi ki !.

Dürdane hanımların evine gelmiştik artık. Dürdane hanımların iki çocuğu vardı. Erkek olan benden yaşça büyüktü. Adı İbrahim’di. Kız olan ise benimle aynı yaşlardaydı, adı da Esma idi. İbrahim müezzin veya din alimi olmak istiyordu. Eğitimini bu yönde devam ettirip, ileride Kadı veya Şeyhülİslam olmak istediğini söylüyordu. Biraz daha içine kapanık bir çocuktu. Esma daha bir cana yakın, daha arkadaş canlısı biriydi. Kapıya vurduğumuzda Dürdane hanım kapıyı açtı ve ‘’ Hoşgeldiniz’’ diyerek bizi içeriye buyur etti. Ancak geldiğimize sevinmemişti tahmin edeceğiniz gibi. Biz içeriye geçtiğimiz anda Esma’yı üzgün bir vaziyette görüyordum. Anladım ki bize söyleyecekleri her ne ise esma’yı üzecek bir şeydi. Selamlar, muhabbetler, kahvelerden sonra sonunda muhabbet iyice koyulaşmıştı. Derviş bey ağzının içinde bir şeyler geveleyip duruyordu. Söylemekle, söylememek arasında kalırsınız ya bazen, işte öyle bir hissiyatı vardı. Derviş bey ‘’ Bizim işler çok iyi gidiyor biliyor musun Derman. O kadar iyi ki, ne sen sor ne ben söyleyeyim’’ diyordu. Babam ise ‘’ ne var canım bunda. İşlerin iyi gidiyorsa daha ne istiyorsun. Allah daha çok versin canım kardeşim’’ demiş adeta işleri daha da zorlaştırmıştı. O anda Esma bana dönerek ‘’ Meftune biliyor musun biz taşınıyoruz ‘’ demişti. Derviş beyin anlatamadığını, Esma tek bir cümle ile anlatı vermişti. Ancak Esma bunu söylerken tabii ki babası anlatamıyor diye değil, boş bulunduğundan söylemişti. Babam  ve ben büyük bir üzüntü yaşıyorduk. Ben Esma’dan, babam da en sevdiği dostundan ayrılıyordu artık. Babam o sıra ‘’ Karar senin Derviş kardeşim. Bu kararı verirken iyi düşünüp, herşeyi hesaba katarak böyle bir karar aldıysan, bize söyleyecek söz düşmez’’ demiş ve mutsuz da olsa o anda hiç belli etmemişti. O esnada evin oğlu İbrahim de odaya girdi. Çok değişik bir çocuktu. Anneme bakmıyor, kız gördüğü zaman kaçıyordu. Ona göre kızların gözünün içine bakmak bile günahtı. Hiç bana göre bir erkek değildi. Hemen bir köşeye oturmuş sessiz, sedasız muhabbeti dinlemeye koyulmuştu. Derviş bey ‘’ Evet kardeşim bu kararı alırken çok düşündük. Üsküp’e yerleşeceğiz. Evimiz bile hazır. Hatta öyleki, yeni açacağım dükkan bile hazır. Tüm hazırlıklarımızı yaptık haftaya yola revan olmuş oluruz.Ayrıca oğlumun eğitimine, oradaki medresede devam etmesini çok istiyorum.’’ deyince babam ‘’ Madem böyle düşünüyorsun bize sadece hoşçakal demek düşer’’ dedi. Babamın konuşmanın başında kırgın bir sesi vardı. Ancak daha sonra üzülmediğini anladım. Dostu için en iyisini düşünüyordu ve dostu için en iyisi gitmekti. Bazen istemediğiniz bir şeyde olsa, dostunuz için en iyisini düşünmek zorundasınız. İşte buda öyle birşeydi. Artık kalkmaya hazırlanıyorduk, babam ve Derviş bey’in sarılması sanki birbirlerine son veda gibiydi. Sanki Babam bir daha en yakın dostunu göremeyecek gibi sarılıyordu. Bu son vedalaşmada babamın gözlerinden yaşlar dökülüyordu. O mert adamı, koca adamı ağlarken ilk kez görüyordum. Bu ne hüzünlü bir veda idi. Dürdane hanımın ise ağzını bıçak açmıyordu. Ne bir tebessüm gösteriyordu, nede muhabbete giriyordu. Ağzından sadece kısa kısa kelimeler çıkıyordu ‘’Evet’’ ‘’ Katılıyorum’’ gibi anlamsız ve sıradan kelimeler ile muhabbete iştirak ediyordu. Ancak öyle bir yüz ifadesi vardı ki, bunu bize bakışları ile anlatıyordu. Sanki, ‘’size bir şey söyleyeceğim ama zamanını bekliyorum’’ der gibi bir yüz ifadesi vardı.Ancak benim herşeyden haberim vardı tabii ki. Hemen, yola çıkmadan önce evimizin önündeki istirahat yerinde yaşadığım aklıma geldi. Orada duyduklarımı söyleyecekti. Dürdane hanım o esnada ‘’ Jasna’yı da getirseydiniz. Duyduğuma göre sizin kızınız olmuş.’’ diyor annem ise ‘’ Evet evimize aldık. Bunu hangi mana da söylediğinize anlam veremedim’’ diyordu. Dürdane hanım açık açık babamı zina ile suçluyordu. Bu nasıl bir terbiyesizlikti. İnsan olan evine misafir gelmiş birine bunu reva görür müydü ?.Ayrıca evimize alma sebebimiz de belli iken, nasıl böyle bir iftira atabilirdi ?. Annem bu sözü duyduğunda adeta çılgına dönmüş, Dürdane hanımın üstüne yürümüştü. Annem çok yaman bir kadındı. Elide oldukça sertti. Annem vurdukça Dürdane hanım ‘’komşular görmüş, herkes bu olayı konuşuyor’’ diye devam ediyordu. Babam, Derviş bey ve ev ahalisi iki bayanı ayırmaya çalışıyor bir yandan da, Dürdane hanım ‘’haneye tecavüz var komşular yetişin’’ diye bağırıyordu. Gerçekten yaşadığımız şaşkınlığı anlatmaya kelimeler kifayetsiz kalır. Bu bağrışmalar ve arbede uzunca bir süre devam etti. Ben bir ara kavgayı ayırmaya son verdim. Zira bir köşede ağlayan Esma’yı görmüştüm. Hemen onun yanına gittim. Bir tarafta kavga edilirken, bir tarafta ben Esma ile konuşuyordum. ‘’Ağlama Esma. Ne olur ağlama. Bir gün mutlaka karşılaşacağız. Beni mektuplarınla haberdar et tamam mı ?’’ demiştim. Kavgayı ayırıp meseleyi kapatmıştık. Zaten ilerleyen günlerde, kasaba ahalisi de gerçeğin Dürdane hanımın anlattığı gibi olmadığını anlamıştı. Zaten babamdan kimse şüphe etmiyordu ve edemezdi. Bu olay Dürdane hanımın fesatlığından kaynaklanmıştı. Dürdane hanımlardan ayrılıp evimize doğru gelirken, ben yolda babama herşeyi anlatmıştım. Dürdane hanımlara gelirken aslında ağladığımı, bizim hakkımızda böyle düşünüyorlar demiştim babama. O esnada babam hemen evimizin karşısındaki istirahat yerine geldi. Bağırarak ve kızgın bir şekilde ‘’ Kızımın bana anlattıklarına göre benim hakkımda zinacı suçlaması yapmışsınız. Ayıptır, günahtır be. Ben sizlere kardeşim dedim. Ne zaman zor durumda olsanız yardım elimi uzattım. Bu bana yapılır mı ?.Üstelik ben Jasna’yı kızım gibi severim hepiniz bilirsiniz. Hele birde asker olarak bu vatana hizmet eden birine bu iftira atılır mı ?. Eğer bu şekilde düşünen varsa şu anda karşıma çıksın. Evet bekliyorum.’’ Babamın bu sözleri adeta ahaliyi kahretmişti. Babam çok yürekli, mert bir adamdı. Bunu her fırsatta hatıratıma yazıyorum. Daha sonra herkes pişman bir şekilde ‘’ Senin hakkında böyle düşünen namus yoksunudur. İçimizden bazılarımız Dürdane hanım’ın dolduruşuna geldik. Senden asla şüphelenmedik ve şüphelenmeyiz. Bu söylentiyi çıkaranlar adına hepimiz özür dileriz’’. Bu sözlerden sonra babam tanıdığı bir çok esnaf ve kasaba insanı ile sarıldı. Tüm olanları unuttu. Zira o kadar içten bir özür dilemeydi ki bu, babam içindeki tüm kızgınlığı atmıştı. Ben ise bugün bile iyi ki içimde saklamamışım diyorum. Eğer içimde saklasaydım babam kendini aklayamazdı ve bir iftira uğruna ilelebet böyle bir suçlama ile anılırdı. Maalesef babamın kendini savunacak ikinci bir fırsatı olmayacaktı. Bugün kasaba ahalisini son kez görüyordu..

Artık gün bitmiş evimize gelmiştik. Annem ‘’ Hakikaten bu Dürdane denen kadın gitsin, yoksa ben taşınıp gideceğim’’ diyor adeta sinirden eli ayağı titriyordu. Dürdane hanım ile kavga etmişlerdi ve ‘’onu affetmeyeceğim’’ diye söyleniyordu. Ama affedip affetmeyeceğini bize zaman gösterecekti. Ben ise tam merdivenlerden odama çıkacaktım ki, annemin miğdesinin bulandığını gördüm. Annem bana ‘’ bir şey yok kızım. aylardır böyleyim, kısa bir müddet oluyor ve sonra geçiyor’’ deyince telaşımın boşa olduğunu anlamıştım. Acaba gerçekten öylemiydi ? Yoksa başka bir şey mi vardı. 

Babam ise o esnada dışarıdaydı. Evimizin bahçesinde fidanlarla uğraşıyordu. Zira çapa sesleri geliyordu. Yukarıya üstümü değiştirmeye çıktım.. Aradan kısa bir müddet geçmedi ki, annem bana seslendi. ‘’ Meftune baban seni çağırıyor’’. Hemen koşarak merdivenlerden aşağıya indim. Kapıyı açtığımda babamı göremedim. ‘’ Baba neredesin’’ deyince babam ‘’ Arka taraftayım kızım arkaya gel’’ dedi. Hemen arka tarafa gittim. Babamın yeni bir fidan diktiğini gördüm. Evimizin arka tarafı ağaç dikme mevzusunda çok müsait idi. Babam beni yanına çağırdı ve beraberce bir fidan dikmiştik. Babam şefkatli bir ses tonu ile ‘’ Bak yavrum bu ağaç bundan sonra ikimizin ağacı. Bu ağaca her baktığında babacığını hatırla tamam mı ?..Bu ilk döktüğümüz suyun adı can suyudur. Artık bu fidanın adı, ‘’Meftune’’ tamam mı kızım ?.’’ demiş ve ilk suyu beraber dökmüştük. Ancak nereden bilebilirdim babamın aslında kendi canını bu ağaca verdiğini..

Babamla eve girdiğimizde annem keman çalıyordu. O gecemiz çok güzel geçmişti. Hiç uyumamıştık. Hep birlikte sabahlamıştık. Artık gün ağarmıştı. Babam ile veda ediyorduk.. Babamı son kez göreceğimden habersiz sıkı sıkıya sarılıyordum.Artık benim için tüm zorluklar bundan sonra başlayacaktı..

5.BÖLÜM SONU

Bu romandaki kişiler tamamen hayal ürünüdür. Gerçekle hiç bir alakası yoktur. Roman bizzat şahsıma aittir. Romanımın son bölümünü yayınlamış oldum böylece. Aylar sonra satışa çıkartılacak. Devamını kitabı satın alarak okuyabileceksiniz.

Twitter adresim ; twitter.com/Yigit_KrTpRk

Facebook adresim ; https://www.facebook.com/yigit.karatoprak.3

İnstagram adresim ; https://www.instagram.com/ygt_k89

Youtube kanalım ; YİĞİT KARATOPRAK